Spring, summer, Fall, Winter and Spring – Korean Film Review: Thilagavathy – Cinema Express

வசந்தகாலம், கோடைக்காலம், மழைக்காலம், குளிர்காலம் மற்றும் வசந்தகாலம்

(கொரியா)

அவளைப் படகில் ஏற்றி, கரையை நோக்கிச் செலுத்துகிறார். படகு போகிறது. அவன் வீட்டுக்குள் போய், புத்தர் சிலை முன் அமர்ந்து அழுதபடி பிரார்த்திக்கிறான். பிறகு ஓடி வந்து பார்க்கிறான். அவள் படகிலிருந்து இறங்கி நடக்கிறாள். மாஸ்டர் கரையிலிருக்கும் கதவை மூடுகிறார்.

இரவு. இளைஞன் தூக்கம் வராமல் புரண்டு, புரண்டு படுக்கிறான். பிறகு மெதுவாக எழுந்து, ஒரு துணிப்பையில் புத்தர் சிலையைப் போட்டுக் கொள்கிறான். சேவலைத் தூக்கிக் கொண்டு படகில் ஏறி, படகைக் கரைக்கு விடுகிறான். மாஸ்டர் கண்களைத் திறக்கிறார். அமைதியாக அமர்ந்து பிரார்த்தனை செய்கிறார். அவன் கரையில் ஒற்றையடிப் பாதையில் நடக்கிறான். சேவலும் தனியே நடந்து போகிறது.

மழைக்காலம்

மாஸ்டர் எங்கோ வெளியில் போய்விட்டு, வீட்டுக்கு சில பொருட்களை வாங்கிக் கொண்டு வருகிறார். பொருள்களோடு ஒரு பூனையையும் அவர் கொண்டு வந்திருக்கிறார். ஒரு சாப்பாட்டுப் பொட்டலத்தைப் பிரிக்கிறார். அதைச் சுற்றியிருந்த செய்தித் தாளில் ஒரு குட்டிச் செய்தி: “”முப்பது வயது இளைஞன், மனைவியைக் கொன்றுவிட்டு ஓட்டம்.”

மாஸ்டர் அந்தச் செய்தியைப் படித்துவிட்டு, வீட்டுக்குள் வருகிறார். இளைஞனுடைய பழைய உடையை எடுத்துத் தைக்க ஆரம்பிக்கிறார்.

கரையில் அந்த இளைஞன் வந்து நிற்கிறான். ஆளே மாறிப் போயிருக்கிறான். ஜீன்ஸ் பேண்ட், கோட் அணிந்திருக்கிறான். முகம் முழுக்கக் கோபமும் வெறுப்பும் மண்டிக் கிடக்கின்றன. மாஸ்டர் அவனைப் பார்த்துவிட்டுப் படகை எடுத்துக் கொண்டு கரைக்கு வருகிறார்.

அவனைப் படகில் ஏற்றிக் கொள்கிறார். “”நீ ரொம்ப மாறிப் போயிட்டே” என்கிறார். அவனுடைய குடும்ப வாழ்க்கையைப் பற்றி விசாரிக்கிறார். அவன் வெறுப்போடு பேசுகிறான். வீட்டுக்கு வந்ததும், தான் கொண்டு வந்த பையைத் திறந்து புத்தர் சிலையை எடுக்கிறான். அந்தச் சிலையை அது இருந்த பழைய இடத்திலேயே வைக்கிறான்.

தன் பேண்ட் பாக்கெட்டிலிருந்து ரத்தக்கரை படிந்த ஒரு கத்தியை எடுக்கிறான். தரையில் அமர்ந்து, அந்த மரவீட்டின் தரையை ஆங்காரமாகக் குத்துகிறான். இரவு. மாஸ்டர் தன்னை மறந்து உறங்கிக் கொண்டிருக்க, இளைஞன் தூக்கம் வராமல் புரண்டு புரண்டு படுத்துக் கொண்டிருக்கிறான்.

காலையில் படகை எடுத்துக் கொண்டு கரைக்குப் போகிறான். கரையில் இருக்கும் குட்டை நீரில் இறங்கி நின்று கொண்டு, ஆங்காரத்தோடு “தொப்! தொப்!’ என்று அடிக்கிறான். அமைதியில்லாமல் இங்குமங்குமாக அல்லாடுகிறான். வீட்டுக்கு வந்து பிரார்த்தனை செய்கிறான். வீட்டுக்கு வெளியே மாஸ்டர் பூனையைத் தடவியபடி அமர்ந்திருக்கிறார்.

பிரார்த்தனை முடிந்ததும், அவன் ஒரு பேப்பரில் “மூடு’ (நட்ன்ற்) என்று எழுதுகிறான். அந்தப் பேப்பரை எடுத்துக் கண், மூக்கு, வாய் ஆகியவற்றில் ஒட்டிக் கொண்டு, மூச்சை அடக்கித் தற்கொலை செய்து கொள்ள முயற்சிக்கிறான்.

அவன் முனகும் சத்தம் கேட்டு மாஸ்டர் உள்ளே வருகிறார். அவன் தற்கொலைக்கு முயற்சிப்பதைப் பார்க்கிறார். ஒரு கம்பை எடுத்து அவனை அடி அடியென அடிக்கிறார். திட்டுகிறார்.
இளைஞன் கைகால்கள் கட்டப்பட்டு, உத்திரத்தில் தொங்கவிடப்பட்டிருக்கிறான்.

அவனைக் கட்டியிருக்கும் கயிறு ஒரு மெழுகுவர்த்தி ஜ்வாலையில் பட்டுக் கொண்டிருக்கிறது. வீட்டுக்கு வெளியே மாஸ்டர், மரத்தரையில் பூனையின் வாலை ஒரு கறுப்பு மையால் தொட்டுத் தொட்டு எதையோ எழுதுகிறார். மந்திரச் சொற்கள் போல இருக்கிறது.

இளைஞனைக் கட்டியிருந்த கயிறு ஜ்வாலை பட்டுப் பொசுங்கி அறுந்து போகிறது. இளைஞன் கீழே விழுகிறான். தன் கட்டுகளை அவிழ்த்துக் கொள்கிறான். அவனுடைய நீண்ட முடியை, ரத்தக் கரை படிந்த கத்தியால் அவனே வெட்டிக் கொள்கிறான். தன் பழைய ஆசிரம உடையை அணிந்து கொண்டு, வீட்டை விட்டு வெளியே வருகிறான்.

மாஸ்டர் அவனைத் திரும்பிப் பார்க்காமல், தரையில் எழுதியபடி சொல்கிறார்.

“”உன்னை நீயே கொன்னுக்கறது நடக்காது. நான் எழுதியிருக்கிற எழுத்து மேல அந்தக் கத்தியால செதுக்கு. ஒவ்வொரு எழுத்தை வெட்டும்போதும், உன்னைவிட்டுக் கொஞ்சம் கொஞ்சமாப் போயிடும்.”

அவன் மாஸ்டர் மரத்தரையில் எழுதியிருக்கும் எழுத்துகளை ஒவ்வொன்றாகத் தன் கத்தியால் அழகாக செதுக்க ஆரம்பிக்கிறான்.
கரையில் இரண்டு போலீஸ்காரர்கள் வந்து நின்று குரல் கொடுக்கிறார்கள். மாஸ்டர் படகில் வந்து அழைத்துப் போகிறார்.

அவர்கள் அந்த இளைஞனைக் கைது செய்ய வந்தவர்கள். அவனைப் பார்த்து இருவரும் துப்பாக்கியை உயர்த்த, அவனும் கத்தியைத் தூக்குகிறான். மாஸ்டர் அவனை அதட்டுகிறார். “”நீ என்ன செஞ்சுகிட்டு இருக்கே? ஒழுங்கா உக்காந்து எழுத்துகளை செதுக்கு.”

அவன் மறுபடியும் தரையில் அமர்ந்து எழுத்துகளைச் செதுக்க ஆரம்பிக்கிறான். மாஸ்டர், போலீஸ்காரர்களிடம் அவன் எல்லா எழுத்துகளையும் செதுக்கி முடித்த பிறகு, அவர்கள் அவனை அழைத்துப் போகலாம் என்கிறார்.

“”இது என்ன எழுத்து?”

“”பிரஜனபரமித சூத்ரம்.”

“”செதுக்கி முடிக்க எவ்வளவு நேரம் ஆகும்?”

“”நாளைக்குக் காலையில் முடிஞ்சுடும்.”

போலீஸ்காரர்கள் இருவரும் ஒரு ஓரமாக அமர்கிறார்கள்.

இளைஞன் தொடர்ந்து எழுத்துகளை செதுக்கியபடி இருக்கிறான்.
போலீஸ்காரர்கள், ஏரித் தண்ணீரில் ஒரு டப்பா மிதப்பதைப் பார்க்கிறார்கள். தங்கள் துப்பாக்கிகளை எடுத்து குறி பார்த்து மாறி மாறிச் சுடுகிறார்கள்.

ஆனால் டப்பாவைச் சுட முடியவில்லை. குறி தப்பிக் கொண்டே இருக்கிறது. துப்பாக்கி சத்தம் இளைஞனை, திடுக்கிட வைக்கிறது. அவன் மிரண்டு போய்க் கோபத்தோடு அவர்களைப் பார்க்கிறான். மாஸ்டர் ஒரு சிறிய கல்லை எடுத்து, வெகு சாதாரணமாக டப்பாவை நோக்கி எறிகிறார். கல் மிகச் சரியாக டப்பாவைத் தாக்குகிறது. போலீஸ்காரர்கள் பிரமித்துப் போய் பார்க்கிறார்கள்.

இரவு முழுக்க இளைஞன், தரையெங்கும் எழுதியிருக்கும் எழுத்துகளைக் கத்தியால் செதுக்குகிறான். போலீஸ்காரர்கள் உட்கார்ந்தபடியே உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இளைஞன் அப்படியே தரையில் சுருண்டு படுத்துத் தூங்குகிறான். போலீஸ்காரர் தன் கோட்டைக் கழற்றி இளைஞனுக்குப் போர்த்திவிடுகிறார்.

மாஸ்டர் படுக்கையிலிருந்து எழுந்து வருகிறார். அவன் செதுக்கிய மரத்தணுக்குகளைப் பெருக்குகிறார். மூலிகைகளில் பெயிண்ட் தயாரித்து, அவன் செதுக்கிய ஒவ்வொரு எழுத்திலும் வர்ணம் பூசுகிறார்.

இளைஞன் தன்னை மறந்து உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறான். போலீஸ்காரர்கள் இருவரும் மாஸ்டருடன் சேர்ந்து, எழுத்துகளுக்கு வர்ணம் பூசுகிறார்கள். உச்சிப் பொழுதில் எல்லா எழுத்துகளும் வண்ணம் பூசப்பட்டு ஒளிர்கின்றன. மாஸ்டர் இளைஞன் படுத்திருக்கும் இடத்துக்கு வருகிறார். அவனை எழுப்புகிறார். “”எந்திரி! போக வேண்டிய நேரம் வந்துடுச்சு!”

இளைஞனை போலீஸ்காரர்கள் படகில் ஏற்றுகிறார்கள். அவனை விலங்கு போடாமல் கெüரவமாக அழைத்துப் போகிறார்கள். படகில் ஏறி துடுப்புப் போடுகிறார்கள். மாஸ்டர் படகில் இருக்கும் இளைஞனை அன்பு ததும்பும், ஏக்கமாகப் பார்க்கிறார்.

போலீஸ்காரர்களுக்குத் திகைப்பு, எவ்வளவு தரம் துடுப்புப் போட்டும் படகு முன்னோக்கி நகராமல் அப்படியே நிற்கிறது.
“”படகு நகர மாட்டேங்குது” என்கிறார் ஒரு போலீஸ்காரர். வீட்டிலிருந்து மாஸ்டர் இளைஞனைப் பார்த்துக் கையசைக்க, இப்போது படகு நகர்கிறது.

அவர்கள் இறங்கியதும், கரையில் இருந்த கதவு தானாக மூடுகிறது. படகு தானாகவே வீடு நோக்கி வருகிறது. மாஸ்டர் வேதனையோடு வீட்டு வாசலில் அமர்ந்திருக்கிறார்.

மாஸ்டர் ஒரு பேப்பரில் Shut’ என்று எழுதுகிறார். படகில் சிதை அடுக்குவது போல சில விறகுகளை அடுக்குகிறார். தன் துறவி ஆடையையும், செருப்பையும், ஜபமாலையையும் சுழற்றி புத்தர் சிலை முன் வைக்கிறார்.

கண், காது, வாய், மூக்கில் Shut’ என்று எழுதிய பேப்பர் ஒட்டப்பட்டிருக்க, படகு துவாரத்தைத் திறந்து விட்டுவிட்டு, சிதையில் ஏறி அமர்ந்து தனக்குத் தானே தீ வைத்துக் கொள்கிறார். சிதை எரிகிறது.

அந்தப் படகிலிருந்து ஒரு பாம்பு வெளிவந்து, ஏரி நீரில் நீந்தியபடி வீட்டுக்குள் வருகிறது. மாஸ்டர் கழற்றி வைத்த ஆடையின் மேல் சுருண்டு படுத்துக் கொள்கிறது.

குளிர்காலம்

கதவு திறக்கிறது. இப்போது வீட்டைச் சுற்றி இருக்கும் ஏரித்தண்ணீர் பனிக்கட்டியாக உறைந்து போயிருக்கிறது. பனி பொழிந்து கொண்டிருக்கிறது. ஜெயிலிலிருந்து இளைஞன் திரும்பி வருகிறான். உறைந்து போயிருக்கும் நீரின் மேல் நடந்து போகிறான். வீடு பூட்டியிருக்கிறது. சற்று தூரத்தில் பாதி மூழ்கிய நிலையிலிருக்கும் படகைக் கும்பிடுகிறான். வீட்டைத் திறக்கிறான்.

மாஸ்டரின் உடை மேல் படுத்திருக்கும் பாம்பு ஊர்ந்து போகிறது. இளைஞன், படகு மூழ்கியிருக்கும் பனியை வெட்டி, மாஸ்டரின் அஸ்தியை எடுக்கிறான். பனிக்கட்டியை வெட்டி ஒரு இடத்தில் ஊற்றுத் தோண்டுகிறான். ஊற்றுத் தண்ணீரில் முகம் கழுவிக் கொள்கிறான்.

புத்தர் சிலை முன் அமர்ந்து பிரார்த்தனை செய்கிறான். மேசை டிராயரைத் திறந்து, மாஸ்டர் வைத்துவிட்டுப் போன புத்தகத்தை எடுத்துப் படிக்கிறான். அதில் குறிப்பிட்டிருப்பதைப் பார்த்துப் பார்த்து உடற்பயிற்சி செய்கிறான். பனி கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உருக ஆரம்பிக்கிறது.

இரவு. முகத்தைத் துண்டால் இறுகக் கட்டிய ஒரு பெண் கரைக்கு வருகிறாள். அவள் கையில் ஒரு கைக் குழந்தை. அவனிடம் குழந்தையைக் கொடுத்துவிட்டு புத்தர்சிலை முன் அமர்ந்து பிரார்த்தனை செய்தபடி அழுகிறாள்.

இரவில் அவள் உறங்கும்போது, அவள் முகத் துணியை விலக்கப் பார்க்கிறான் இளைஞன். அவள் அவன் கையைப் பிடித்துக் கொள்கிறாள். இரவில் இளைஞன் உறங்கியதும், அந்தப் பெண் குழந்தையை விட்டுவிட்டு, வேகமாக வெளியே போகிறான். இளைஞன் ஊற்றுக்காகத் தோண்டிய குழியில் கால் வழுக்கி விழுந்து விடுகிறாள்.

காலை அந்தப் பெண்ணுடைய குழந்தை, அம்மாவைத் தேடி அழுதபடி, தவழ்ந்து தவழ்ந்து வெளியே வருகிறது. அவள் விழுந்த ஊற்றுக்குழிக்கருகே வந்து அழுகிறது. ஊற்று நீரில் அந்தப் பெண் அணிந்திருந்த ஒற்றைச் செருப்பு நீரில் மிதக்கிறது. இளைஞன் ஓடி வந்து குழந்தையைத் தூக்கிக் கொள்கிறான்.

இளைஞன் ஒரு பெரிய துரட்டுக் கோலைக் கொண்டு வந்து, குழிக்குள் விட்டு, அந்தப் பெண்ணின் சட்டையோடு சேர்த்து அவளைத் தூக்கிக் கரையில் இழுத்துப் போடுகிறான். அவள் முகத்தை மூடியிருக்கும் துணியை அவிழ்த்துப் பார்க்கிறான். ஒரு புத்தர் சிலையின் முகம் தெரிகிறது.

இளைஞன் அலமாரியிலிருந்து ஒரு போதிசத்வர் சிலையை எடுக்கிறான். ஒரு ஆட்டுக் கல்லை கயிற்றில் கட்டி, தன் இடுப்போடு சேர்த்துப் பிணைத்துக் கொள்கிறான். சிலையைத் தூக்கிக்கொண்டு, ஆட்டுக்கல்லை இழுத்தபடி நடக்கிறான்.

இழுத்து, இழுத்து, காடு, மேடு எல்லாம் கடந்து, மிகவும் கஷ்டப்பட்டு ஒரு மலை உச்சியில் ஏறி, தான் கொண்டு வந்த போதிசத்வர் சிலையை ஓர் இடத்தில் வைக்கிறான். அது அவன், தனக்குத் தானே கொடுத்துக்கொண்ட தண்டனை. மீன், தவளை, பாம்பு ஆகியவற்றைத் துன்பப்படுத்தியதெல்லாம் இடையிடையே அவன் நினைவுக்கு வருகிறது.

வசந்தகாலம்

இப்போது அந்த இளைஞன்தான் மாஸ்டராக மாறியிருக்கிறான். அந்தப் பழைய மாஸ்டர் மாதிரியே தோற்றம். அந்தக் கைக்குழந்தை வளர்ந்து, நாம் ஆரம்பத்தில் பார்த்த சிறுவனாக மாறியிருக்கிறது. அதே முகம். சிறுவன் அமர்ந்திருக்க, மாஸ்டர் அவன் உருவத்தைப் படமாக வரைகிறார்.

சிறுவன் வீட்டுமேல் ஏறும் ஒரு ஆமையைப் பிடித்து விளையாடுகிறான். அதே பழைய குறும்புத்தனத்துடன் மலைமேல் இருக்கும் போதிசத்வர் சிலை மெüனமாக எல்லாவற்றையும் வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறது.

“சுழற்சி விதி’ என்பார்களே அதை நேரில் பார்த்ததுபோல ஒரு பிரமை படம் முடிந்ததும் தோன்றுகிறது. மனித வாழ்க்கைத் துளியைப் படமாக எடுத்திருக்கும் இயக்குனர் கீடக்கீம்மை (Ki-duk kim) எவ்வளவு பாராட்டினாலும் தகும். படத்தின் கதையும் இயக்குனருடையதுதான்.

இப்படி ஒரு அற்புதமான சூழலை, நாம் நேரில் பார்த்ததுபோல ஓவியமாக வரைந்து காட்டியிருக்கிறார் ஒளிப்பதிவாளர் டாங் ஹையோன் பேக் (Dong-hyeon Back). ஒவ்வொரு காட்சிக்கும் பொருத்தமான ஜி-ஆங் பார்க்கின் (Ji-Woong park) இசை.

கேள்விகளால் ஆனது உலகம். எத்தனையோ கேள்விகளுக்கு பதில் கிடைக்காமல் மானுட மந்தை அலைவுற்றிருக்கிறது. இருந்தாலும் விடையைத் தேடிப் புதுப்புதுக் கேள்விகளுடன் மானுடப் பயணம் தொடர்ந்தபடி இருக்கிறது. அன்பு என்ற ஆயுதத்தை ஏந்தியபடி!

Amrutha Publications: Interview with Prabhu Thilak on Chennai Book Fair 2008

முகங்கள்: படித்தது மருத்துவம் பிடித்தது புத்தகம்!

அவர் எம்.பி.பி.எஸ். படித்த மருத்துவர். தற்போது சேலம் வினாயக மிஷன்ஸ் கிருபானந்தவாரியார் மருத்துவக் கல்லூரியில் மயக்க மருந்தியல்துறையில் எம்.டி.படிக்கும் மாணவர். ஆனால் அவர் புத்தகங்களுடன் மல்லுக் கட்டிக் கொண்டிருக்கிறார். அம்ருதா பதிப்பகம் என்கிற பெயரில் நல்ல நூல்களைத் தேடிப் பிடித்துப் பதிப்பிக்கும் பணியில் ஈடுபட்டிருக்கிறார் பிரபுதிலக்.

அவர் காவல்துறை உயர் அதிகாரியும் எழுத்தாளருமான திலகவதியின் மகன்.

சென்னைப் புத்தகக் கண்காட்சிக்கான புத்தக வெளியீட்டில் மும்முரமாக ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்த அவரைச் சந்தித்துப் பேசினோம்…

“”நான் படித்தது மருத்துவம் என்றாலும் இலக்கியங்களில் எனக்கு ஈடுபாடு அதிகம். காரணம் எங்கள் வீட்டு கிச்சன் முதல் பெட்ரூம் வரை புத்தகங்கள் எப்போதும் இருக்கும். அம்மா ஒரு பெரிய இலக்கியவாதி. இந்தச் சூழலில் வளர்ந்த எனக்குப் புத்தகங்களின் மேல் எப்போதும் விருப்பம் அதிகம்.

அம்ருதா அறக்கட்டளையின் சார்பாக இந்தப் பதிப்பகத்தை 2005 இல் ஆரம்பித்தோம். இதுவரை 40க்கும் மேற்பட்ட தலைப்பில் புத்தகங்களை வெளியிட்டிருக்கிறோம்.

ஏற்கனவே நிறையப் பதிப்பகங்கள் இருக்கின்றன. எனவே நாங்கள் புத்தகப் பதிப்பில் இறங்கும் போது வித்தியாசமாகச் செய்ய வேண்டும் என்று நினைத்தோம்.

புத்தக வெளியீடு என்பது இப்போது வியாபாரம் ஆகிவிட்டது. இதற்கு எழுத்தாளர் தரப்பிலும் குறைகள் உள்ளன. பதிப்பாளர் தரப்பிலும் குறைகள் உள்ளன.

நிறைய எழுத்தாளர்களுக்கு தங்களுடைய புத்தகங்களை வெளியிட நல்ல பதிப்பகம் அமைவதில்லை. தான் எழுதியவை புத்தகமாக வெளிவருமா என்று புத்தகம் வெளியிட வாய்ப்புக் கிடைக்காத எழுத்தாளர்கள் ஏங்கும் நிலை உள்ளது.

அதிலும் கவிதைத் தொகுதியை வெளியிடுவதற்கு பெரும்பாலான பதிப்பகங்கள் முன் வருவதில்லை.

சில பதிப்பகங்கள் எழுத்தாளரிடம் பணம் வாங்கிக் கொண்டு புத்தகங்களை வெளியிடுகின்றன.

இம்மாதிரியான சூழ்நிலையில் அதிகம் அறிமுகம் ஆகாத எழுத்தாளர் என்றாலும் தரமான படைப்பு என்றால் வெளியிடுகிறோம். உதாரணமாக சேலம் இலா.வின்சென்ட் என்பவரின் சிறுகதைத் தொகுதியை வெளியிட்டோம். பாப்லோ அறிவுக் குயிலின் “குதிரில் உறங்கும் இருள்’ என்ற சிறுகதைத் தொகுதியை வெளியிட்டோம். பாலுசத்யாவின் “காலம் வரைந்த முகம்’ என்ற புத்தகத்தை வெளியிட்டோம்.

மொழிபெயர்ப்பு நூல்கள் தமிழில் நிறைய வெளிவந்திருக்கின்றன. ஆனால் நாங்கள் அதிலும் புதுமையாகச் செய்ய வேண்டும் என்று விரும்பினோம். மொழிபெயர்ப்பு நூல்கள் என்றால் முதலில் ரஷ்ய நூல்கள், அமெரிக்க நூல்கள், பிரெஞ்ச் நூல்கள் என்றுதான் மொழிபெயர்த்தார்கள். இப்போது லத்தீன் அமெரிக்க இலக்கியங்களை நோக்கி ஓடுகிறார்கள். ஆனால் அவற்றிற்கு நிகரான இலக்கிய வளம் நமது ஆசிய நாட்டு இலக்கியங்களுக்கு உள்ளது. மிகப்பெரிய அமெரிக்காவைப் போரில் வீழ்த்திய வியட்நாம் அதன் ஆயுத பலத்தால் மட்டுமா வீழ்த்தியது? அதன் ஆன்மபலமும் அல்லவா அமெரிக்காவின் வீழ்ச்சிக்குக் காரணம்? அமெரிக்கா போன்ற நாடுகள் செல்வ வளத்தில் பெரிய நாடாக இருக்கலாம். ஆனால் ஞான வளம் ஆசிய நாடுகளுக்கே உரியது. நபியாகட்டும், கன்பூசியஸ் ஆகட்டும், கெüதம புத்தராகட்டும் எல்லாரும் ஆசிய நாட்டைச் சேர்ந்தவர்களே. நமது இந்தியாவிலேயே சிறந்த சிந்தனையாளர்கள், வளமான இலக்கியங்கள் உருவாகவில்லையா? அந்த அடிப்படையில் மொழிபெயர்ப்பு நூல்களை வெளியிடத் தீர்மானித்தோம்.

மலையாள இலக்கியவாதி என்றால் பெரும்பாலோருக்கு தகழி சிவசங்கர பிள்ளையைத் தெரியும். வைக்கம் முகம்மது பஷீரைத் தெரியும். பிற எழுத்தாளர்களை அவ்வளவாகத் தெரியாது. பொற்றேகாட், கேசவதேவ், மலையாற்றூர் ராமகிருஷ்ணன், சி.ஏ.பாலன் போன்றோரைச் சிலருக்குத்தான் தெரியும்.

பால்சக்கரியாவின் “அன்புள்ள பிலாத்துவுக்கு’ என்ற நாவலை வெளியிட்டோம். நாங்கள் பலருக்கும் தெரியாத பி.சுரேந்திரன் என்ற மலையாள எழுத்தாளரின் “மாயா புராணம்’ என்ற நாவலை வெளியிட்டோம். கோயில் நுழைவுப் போராட்டத்தை மையமாக வைத்து கன்னடத்தில் யு.ஆர்.அனந்தமூர்த்தி எழுதிய நாவலை “பாரதிபுரம்’ என்கிற பெயரில் வெளியிட்டிருக்கிறோம். தாகூரின் “சிதைந்த கூடு’ நூலை வெளியிட்டிருக்கிறோம்.

எங்கள் பதிப்பக வெளியீடுகள் எந்தக் குறிப்பிட்ட சார்புநிலையும் எடுப்பதில்லை. மனித மேம்பாட்டுக்கு, சமூக மேம்பாட்டுக்கு உதவும் நூல்களை வெளியிடுவதே எங்கள் நோக்கம். எல்லாரும் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும். யாரையும் யாரும் காயப்படுத்தக் கூடாது. இவைதான் எங்கள் நோக்கம். விருப்பம்.

நமது மகாபாரத்தை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்.

அதில் இல்லாத விஷயங்கள் ஏதேனும் இருக்கிறதா?

நல்லது கெட்டது, கெட்டதில் உள்ள நல்லது எல்லாம் மகாபாரதத்தில் உண்டு. எல்லாரும் மன்னிக்கும்தன்மையுடனும் பெருந்தன்மையுடனும் வாழ வேண்டும் என்பதற்காகத்தான் இத்தகைய இதிகாசங்கள் தோன்றின. ஆனால் இன்றைய வாழ்க்கை எப்படி உள்ளது? கொலை, கொள்ளை, வெறுப்பு, இப்படி ஆரோக்கியமில்லாத சமூகமாகிவிட்டது. அர்த்தமுள்ள பொழுது போக்குகள் இல்லை. இவற்றை மாற்றி நல்ல சமுதாயத்தை அமைக்க விரும்பும் பலர் குதிரைக்குக் கண்பட்டை அணிந்ததுபோல் ஒரே கோணத்தில் பார்க்கிறார்கள். அப்படியில்லாமல் மனித மேம்பாட்டுக்கு உரிய நல்ல கருத்துகளை மக்களிடம் கொண்டு செல்ல வேண்டும் என்ற எண்ணமே எங்களுக்கு உள்ளது.

அதனால்தான் “கிறிஸ்து மொழிக் குறள்’ என்ற நூலையும் வெளியிட்டிருக்கிறோம். “நபி(ஸல்) நமக்குச் சொன்னவை’ என்ற நூலையும் வெளியிட்டிருக்கிறோம்.

“சல்வடார் டாலி’ என்ற பெண்ணியச் சிறுகதைகளின் தொகுப்பை வெளியிட்டிருக்கிறோம். இதில் இந்தியப் பெண் எழுத்தாளர்களின் சிறந்த சிறுகதைகளைத் தொகுத்து வெளியிட்டிருக்கிறோம். இதில் பெண்ணின் வாழ்வு யதார்த்தமாகச் சித்திரிக்கப்பட்டிருக்கிறது, பெண்ணிய நோக்கில். பெண்ணியம் என்றால், “நீ சிகரெட் பிடித்தால் நான் சிகரெட் பிடிப்பேன்’ “நீ ஜீன்ஸ் போட்டால் நானும் போடுவேன்’ என்கிற மாதிரியான பெண்ணியம் அல்ல. பெண்ணின் சிக்கல்கள், அதற்கான தீர்வுகள் எல்லாவற்றையும் உள்ளடக்கிய சிறுகதைகளின் தொகுப்பு.

விட்டல்ராவ் என்ற புகழ்பெற்ற எழுத்தாளர். இன்றைய எந்த இலக்கியக் குழுவிலும் தன்னை அடையாளப்படுத்திக் கொள்ளாதவர். அவர் தமிழ்நாட்டின் பல கோட்டைகளுக்கும் நேரில் போய் அந்தக் கோட்டைகளின் வரலாறு, புவியியல், மக்கள் வரலாறு , மக்களின் கலை, கலாச்சாரம் எனப் பலவற்றை ஆராய்ந்து “தமிழகக் கோட்டைகள்’ என்ற நூல் எழுதியுள்ளார். அந்த அருமையான நூலை முக்கியமான பதிப்பகங்கள் வெளியிடத் தயங்கிய சூழ்நிலையில் நாங்கள் அதை வெளியிட்டோம்.

சிறந்த எழுத்தாளர்கள் 18 பேரின் சிறந்த பத்துக் கதைகளைத் தொகுத்து மாணவர் பதிப்பாகக் கொண்டு வந்திருக்கிறோம். இன்று மாணவர்கள் மத்தியில் இலக்கிய ஆர்வம் குறைந்து வருகிறது. அதுவும் ஆங்கில வழிக் கல்வி பயிலும் மாணவர்களிடம் தமிழ் இலக்கியத்தைப் படிக்கும் போக்கு அறவேயில்லை. முந்திய தலைமுறையைச் சேர்ந்த எம்.வி.வி., ந.பிச்சமூர்த்தி, தி.ஜ.ர. போன்றவர்களைப் பற்றி இந்தத் தலைமுறையினருக்கு அதிகம் தெரியாது. ஏன் இன்னும் சொல்லப் போனால், ந.பிச்சமூர்த்தியின் இனிஷியல் “ந’ வா? “நா’ வா? என்று கேட்டால் பல இலக்கியவாதிகளே குழம்பினார்கள். எனவே மாணவர்களுக்கு தமிழ் இலக்கியத்தில் ஆர்வத்தை ஏற்படுத்த வேண்டும் என்பதற்காக இந்த நூல் வரிசையைக் கொண்டுவந்திருக்கிறோம்.

இன்று மல்டி நேஷனல் கம்பெனிகள் வந்துவிட்டன. பணம் சம்பாதிப்பதே நோக்கமாகக் கொண்ட சமூக மனோபாவம் வந்துவிட்டது. ஆனால் பணம் சம்பாதிப்பது சந்தோஷத்திற்கான வழிகளில் ஒன்று. பணத்தால் வெளியே ஜில்லென்று குளிர்ச்சியை ஏற்படுத்தும் ஏஸியை வாங்கிவிடலாம். ஆனால் மனதுக்கு குளிர்ச்சியைப் பணத்தால் ஏற்படுத்த முடியுமா? அது நல்ல இலக்கியங்களாலும், நூல்களாலும்தான் முடியும். அதனால்தான் இந்தப் பதிப்பக முயற்சியில் “அணில் கை மணல் போல’ நாங்களும் எங்களால் முடிந்த அளவுக்கு ஈடுபட்டிருக்கிறோம்.