65 Year old Youth imbibes invigorating new spirit among Village Youth

இளைஞர்களின் வேலைவாய்ப்புக்கு ஒரு வழிகாட்டி: கிராமங்களில் “அறிவு விதை’ விதைக்கும் 65 வயது “இளைஞர்’

ப. இசக்கி

திருநெல்வேலி, டிச. 10: கொட்டும் மழையிலும் கொளுத்தும் வெயிலிலும் புத்தகக் கட்டுகளை சைக்கிளில் ஏற்றிக் கொண்டு கிராமம் கிராமமாகச் சென்று விற்பனை செய்து பொருள் ஈட்டி வருகிறார் 65 வயது “இளைஞர்’ ரா.சண்முகவேல் (65).

இதில் என்ன இருக்கிறது? என நினைப்பவர்களுக்கு புதைந்திருக்கும் செய்தி ஒன்றல்ல, இரண்டு உண்டு. “வேலை இல்லை’ என முடங்கி கிடக்கும் சில இளைஞர்களுக்கு, இப்படியும் ஒரு வேலை இருக்கிறது என்பது முதல் பாடம்; தற்போதைய தொலைக்காட்சி யுகத்தில் கிராமத்து மக்களையும் படிக்கத் தூண்டும் வகையில் புத்தம் புது புத்தகங்களை அவர்களது இல்லங்களுக்கே கொண்டு சேர்த்து அறிவுப் பசியாற்றும் ஒரு வகை சேவை என்பது இரண்டாவது பாடம்.

ஒரு பாடத்தையும் போதித்து, “சேவை’யையும் செய்து வருபவர், ஊத்துமலை அருகே உள்ள கீழக்கலங்கல் கிராமத்தைச் சேர்ந்த இடதுசாரி இயக்கத் தொண்டரான ரா.சண்முகவேல்.

விவசாயக் குடும்பத்தில் பிறந்து, பள்ளி படிப்பு மட்டுமே படித்துள்ள இவர், இளம் வயதில் இயக்கப் பணிகளையும், குடும்பத் தொழிலான விவசாயத்தையும் பார்த்து வந்தார். இடதுசாரி இயக்கத்தில் கொண்ட தீவிர பற்றின் காரணமாக, “சோவியத் ரஷ்யா’ வெளியீடுகளுக்கு சந்தாதாரராகி புத்தகங்களைப் பெற்றார். அதைக் கொண்டு உள்ளூரில் ஜீவா படிப்பகத்தைத் தொடங்கினார்.

தொடர்ந்து புத்தகங்கள் மீது ஏற்பட்ட நாட்டத்தால், அருகில் உள்ள கிராமங்களுக்கு சைக்கிளில் சென்று இடதுசாரி சிந்தனை புத்தகங்களை விற்றார். நாள்கள் செல்லச்செல்ல வாடிக்கையாளர்கள் விரும்பிக் கேட்கும் புத்தகங்களையும் வாங்கிக் கொடுத்தார். அதில் ஒரு பிடிப்பு ஏற்படவே அதுவே அவரது நிரந்தர தொழிலாகிவிட்டது.

சண்முகவேல், கிராமம் கிராமமாக சைக்கிளில் சென்று புத்தகம் விற்கத் தொடங்கி 15 ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டன. இன்றும் 25 வயது இளைஞர் போல நாளொன்றுக்கு 100 முதல் 120 கி.மீ. தூரம் சைக்கிளில் சுற்றி வந்து புத்தகங்களை விற்பனை செய்து வருகிறார் இந்த “செஞ்சட்டை’ சண்முகவேல். இதில் இவருக்கு மாத வருமானம் ரூ. 3,000 முதல் ரூ. 4,000 வரை கிடைக்கிறதாம்.

“”பாலியல் புத்தகங்கள் தவிர அனைத்து வகை புத்தகங்களையும் வாங்கி விற்கிறேன். ஆசிரியர்கள், பெரிய மனிதர்கள், வீட்டில் இருக்கும் படித்த பெண்கள் என்னிடம் புத்தகங்களை வாங்குவார்கள். நிரந்தர வாடிக்கையாளர்கள் உண்டு. பெண்கள் அதிக புத்தகங்களை வாங்குவார்கள். கடனும் உண்டு, சில வேளைகளில் தள்ளுபடியும் உண்டு. காந்திஜியின் “சத்திய சோதனை’க்கு இன்னும் கிராக்கி உள்ளது.

வாடிக்கையாளர்கள் கேட்கும் புத்தகங்கள் திருநெல்வேலி, மதுரை என எங்கிருந்தாலும் அதையும் வாங்கிக் கொண்டு வந்து கொடுப்பேன். பள்ளி, கல்லூரிகளிலும் விற்பனை செய்வேன்.

புத்தகம் படிப்பதில் ஆர்வம் உள்ளவர்களுக்கு, நகரங்களுக்குச் சென்றால்தான் புத்தகங்கள் கிடைக்கும் என்றல்ல. அவர்களது வீட்டுக்கே புதிய புதிய புத்தகங்களை கொண்டு சேர்க்கிறேன். நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் நானும் புத்தகங்களைப் படித்துவிடுவேன். அப்போதுதான் வாடிக்கையாளர்களிடம் பேச முடியும்.

இத் தொழிலை நான் மகிழ்ச்சியுடன் செய்து வருகிறேன். ஒரு குறையும் இல்லை. எனது 2 மகள்களை படிக்கவைத்து திருமணமும் முடித்துவிட்டேன் என் மனைவி லட்சுமி, உள்ளூர் அஞ்சல் நிலையத்தில் கிளை அஞ்சல் அலுவலராகப் பணியாற்றி வருகிறார்.

இத் தொழிலில் நல்ல வருமானம் கிடைக்கிறது. வேலை இல்லை, வேலை இல்லை என சொல்பவர்கள் இப்படி புத்தகங்களை வாங்கி ஊர் ஊராகச் சென்று விற்றாலே நிறைய சம்பாதிக்கலாம். இந்தக் காலத்து இளைஞர்கள் இதுபற்றியெல்லாம் சிந்திக்க வேண்டும்” என மடை திறந்த வெள்ளமாய் பேசிவிட்டு புத்தக விற்பனைக்குப் புறப்பட்டார் சண்முகவேல்.

Ambedkar’s 50th Anniversary – Biosketch

சமூக நீதி சக்திகள் ஒருங்கிணைப்பு

இரா.சிசுபாலன்

“எனக்குத் தாயகம் உண்டு என்று நீங்கள் கூறுகிறீர்கள். ஆனால், நான் மீண்டும் கூற விரும்புகிறேன், எனக்கு அது இல்லை… நாய்கள், பூனைகளைவிட நாங்கள் மோசமாக நடத்தப்பட்டால், குடிதண்ணீர் பெறவும் உரிமை இல்லை என்றால் சுயமரியாதையுள்ள எந்த தீண்டப்படாதவன் இந்த நாட்டைத் தன் நாடாகக் கருதுவான்? இந்த நாடு எங்களுக்கு அளித்த உதவி, இன்னல்களையும் அநீதிகளையும் மலைபோல் எங்கள் மீது சுமத்தியதே ஆகும். யுகயுகமாகக் காலால் மிதித்து நசுக்கப்பட்ட, தாழ்த்தப்பட்ட என் மக்களுக்கு மனித உரிமைகளுக்காக நான் செய்யும் முயற்சிகளின் காரணமாக இந்த நாட்டுக்கு எவ்விதத் தீங்கும் நேர்ந்துவிடாது.’

1931-ம் ஆண்டு மகாத்மா காந்தியைச் சந்தித்தபொழுது டாக்டர் அம்பேத்கர் முன் வைத்த கருத்துகள் இவை.

பாபாசாகேப் டாக்டர் அம்பேத்கர் மகாராஷ்டிர மாநிலம் ரத்னகிரி மாவட்டத்தில் அம்பாவாதே என்னும் கிராமத்தில் 1891 ஏப்ரல் 14 அன்று ராம்ஜி – பீமாபாய் ஆகியோரின் 14-வது குழந்தையாகப் பிறந்தார். மகர் என்னும் தாழ்த்தப்பட்ட சமுதாயத்தில் பிறந்த அவர், இளம் வயதில் பல்வேறு துன்ப, துயரங்களை அனுபவித்தார். டாக்டர் அம்பேத்கர் தனது இளம் வயதில் ஒரு முறை மாட்டு வண்டியில் சகோதரருடன் பயணம் செய்து கொண்டிருந்தபொழுது, இவர்கள் தாழ்த்தப்பட்ட சமுதாயத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதை வண்டிக்காரன் அறிந்ததும் உடனே மாட்டை அவிழ்த்து விட்டு அச்சிறுவர்களை குப்பையைக் கொட்டுவது போலக் கொட்டிய கொடுமை நிகழ்ந்தது.

டாக்டர் அம்பேத்கர் மிகச் சிறந்த கல்வியாளர். பரோடா மன்னரின் உதவியுடன் கொலம்பியா பல்கலைக் கழகத்தில் உயர்கல்வி பயின்றார். அங்கு அவர் 1915-ல் “பண்டைய இந்தியாவின் வர்த்தகம்’ என்ற ஆய்வுக்கு முதுகலைப் பட்டம் பெற்றார். பின்னர், “இந்திய லாபப்பங்கு ஒரு வரலாற்றுப் பகுப்பாய்வு’ என்ற ஆய்வுக்கு கொலம்பியா பல்கலைக் கழகம் அவருக்கு டாக்டர் பட்டம் வழங்கியது. “பிரிட்டிஷ் இந்தியாவில் அரசு நிதியைப் பரவலாக்குதல்’ என்ற ஆய்வுரைக்கு 1921-ல் முது அறிவியல் பட்டம் பெற்றார். “ரூபாயின் பிரச்சினை’ என்ற ஆய்வுரைக்கு 1923-ல் டிஎஸ்சி பட்டம் பெற்றார்.

1930-ம் ஆண்டு நாக்பூரில் நடைபெற்ற தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் மாநாட்டுக்கு தலைமையேற்ற டாக்டர் அம்பேத்கர் கல்வியின் முக்கியத்துவம் குறித்து குறிப்பிடுகையில், “அரசியல் அதிகாரம், நமது எல்லாப் பிரச்சினைகளையும் தீர்த்து விடாது. நமது பிரச்சினை சமூக உயர்வில் அடங்கியுள்ளது. நமது கெட்ட பழக்க வழக்கங்களைக் கைவிட வேண்டும். நாம் கல்வி கற்க வேண்டும். எழுதப் படிக்கக் கற்றால் மட்டும் போதாது. பலர் உயர் கல்வி கற்றால்தான் சமுதாயம் முழுவதையும் மேலே இட்டுச் செல்ல முடியும். பிறரும் கௌரவிப்பார்கள்’ என்றார்.

பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்தியத்துக்கு எதிரான போராட்டத்தில் டாக்டர் அம்பேத்கர் தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டார். அதே சமயம், சமுதாய அமைப்பிலும் பொருளாதாரத்திலும் ஒடுக்கப்பட்டவர்கள் கையில் அதிகாரம் கிடைக்க வேண்டும் என்று போராடினார். 1930-ல் லண்டனில் நடைபெற்ற வட்ட மேசை மாநாட்டில் கலந்து கொள்வதற்காகப் புறப்படுகையில், “என் மக்களுக்கு என்ன நியாயமாகக் கிடைக்க வேண்டுமோ, அதற்காகப் போராடுவேன். அதே சமயத்தில் சுயராஜ்யக் கோரிக்கையை முழு மனதுடன் ஆதரிப்பேன்’ என்று கூறிச் சென்றார்.

இரண்டாவது வட்டமேசை மாநாட்டில் வகுப்புவாரி பிரதிநிதித்துவம் குறித்த பிரச்சினை முக்கியமாக விவாதிக்கப்பட்டது. தாழ்த்தப்பட்டோருக்குத் தனி வாக்குரிமையும், விகிதாசாரப் பிரதிநிதித்துவமும் வழங்கப்பட வேண்டுமென டாக்டர் அம்பேத்கர் வலியுறுத்தினார். இதன் விளைவாக ஒரு தொகுதியில் பொது வேட்பாளரைத் தேர்ந்தெடுக்க ஒரு வாக்கும், அதே தொகுதியில் தாழ்த்தப்பட்ட சமூக வேட்பாளரைத் தேர்ந்தெடுக்க ஒரு வாக்கும் அளிக்கும் “இரட்டை வாக்குரிமை’ தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு வழங்கப்பட்டது. காந்திஜி இதனை எதிர்த்தார். தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு தனித் தொகுதிகள் ஒதுக்கப்பட வேண்டுமென வலியுறுத்தி காந்திஜி உண்ணாவிரதப் போராட்டத்தைத் தொடங்கினார். இதன் விளைவாக 24-9-1931-ல் காந்திஜிக்கும், டாக்டர் அம்பேத்கருக்கும் இடையே “புனா ஒப்பந்தம்’ ஏற்பட்டது. இதன்படி தாழ்த்தப்பட்டோருக்கு தனி வாக்குரிமை என்பதற்குப் பதிலாக பொது வாக்கெடுப்பில் தனித்தொகுதி ஒதுக்கீடுகள் ஒத்துக் கொள்ளப்பட்டன.

வர்ணாசிரம தருமத்திலிருந்து தோன்றிய சாதிய அமைப்பையும், தீண்டாமைக் கொடுமைகளையும் எதிர்த்து டாக்டர் அம்பேத்கர் தீவிரமாகப் போராடினார். இறுதியில் 1956-ல் தமது ஆதரவாளர்களுடன் புத்த மதத்தில் இணைந்தார். இந்திய விடுதலைக்குப் பின்னர் நாட்டின் முதலாவது சட்ட அமைச்சராகவும், இந்திய அரசியல் சாசனத்தின் தலைமைச் சிற்பி ஆகவும் செயல்பட்டார். 1951-ம் ஆண்டு “இந்து சட்டத் தொகுப்பு மசோதா’ அறிமுகப்படுத்தப்பட்டபொழுது அதனை எதிர்த்து தனது சட்ட அமைச்சர் பதவியைத் துறந்தார். சமூக நீதிப் போராளி டாக்டர் அம்பேத்கர் 1956 டிசம்பர் 6-ல் காலமானார்.

தேச விடுதலைப் போராட்டத்திலும், விடுதலைக்குப் பின்னரும் சாதியக் கொடுமைகள் ஜனநாயகத்துக்கு மிகப் பெரும் சவாலாய் விளங்கி வருகின்றன. தேசிய இயக்கமும், திராவிட இயக்கமும், சமூக நீதி இயக்கங்களும், பொதுவுடமை இயக்கமும் ஒன்றுபட்டு நின்று, அரசியல் வேறுபாடுகளுக்கு அப்பாற்பட்டு இப்பிரச்சினைக்கு தீர்வு காண வேண்டிய அவசியம் உள்ளது.

காலம் காலமாக சமூக ரீதியாகப் பின் தங்கியுள்ள மக்களைக் கைதூக்கி விடக் கொண்டு வரப்பட்ட இட ஒதுக்கீடு, அடித்தட்டு மக்கள் கல்வியிலும், வேலை வாய்ப்பிலும் ஓரளவுக்கு முன்னேற வாய்ப்பளித்துள்ளது. அதே சமயம் கல்லாமை இருளில் மூழ்கியுள்ள தலித் மக்கள், குறிப்பாக தலித் பெண்கள் இதனால் போதிய பலன் அடையவில்லை. இந்நிலையில் இடஒதுக்கீட்டின் அடிப்படைக்கு வேட்டு வைக்கும் நிலையில் அவ்வப்பொழுது வெளியிடப்பட்டு வரும் நீதிமன்றத் தீர்ப்புகளால் இதன் எதிர்காலம் கேள்விக்குறியாக உள்ளது. உலகமயமாக்கல் பின்னணியில் இட ஒதுக்கீடு மூலம் வேலை வாய்ப்பளிக்கும் பொதுத்துறை நிறுவனங்கள் தனியார் மயமாக்கப்பட்டு வருவதால், வேலை வாய்ப்பு பறிபோகும் ஆபத்து ஏற்பட்டுள்ளது. உலகமயமாக்கல் எதிர்ப்புப் போராட்டத்தில் சமூக நீதிக்காக போராடும் சக்திகளும் ஒருங்கிணைய வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டுள்ளது.

டாக்டர் அம்பேத்கர் வகுத்தளித்த அரசியல் சாசனம் தலித் மக்களுக்கு பல்வேறு உரிமைகளை வழங்கியுள்ளது. ஆனாலும், சட்ட உரிமைகள் மீறலும், மனித உரிமை மீறலும், தலித் மக்களுக்கு எதிரான வன்கொடுமைகளும் தொடர் கதைகளாக உள்ளன. இதனை எதிர்த்து அனைத்து ஜனநாயக சக்திகளும் ஒன்றுபட்டுக் குரல் கொடுக்க வேண்டும்.

தலித் மக்களுக்கு கல்வி, வேலை வாய்ப்பு, சுகாதாரம், குடியிருப்புகள் என ஒருங்கிணைந்த வகையில் சமூகப் பொருளாதார முன்னேற்றத்திற்கான திட்டங்கள் வகுக்கப்பட்டு அவை முழுமையாக அமலாக்கப்பட வேண்டும். இப்பகுதி மக்களுக்கென ஒதுக்கப்படும் நிதி முழுமையாக செலவழிக்கப் பட வேண்டும். இவர்களின் நில உரிமை காக்கப்பட வேண்டும். சமூக சமத்துவம் மலர பண்பாட்டுப் புரட்சியை முன்னெடுத்துச் செல்ல வேண்டும். இதுவே டாக்டர் அம்பேத்கருக்கு நாம் செலுத்தும் உண்மையான அஞ்சலியாக இருக்கும்.

(இன்று அம்பேத்கரின் 50-வது நினைவு நாள்).

Krishnan’s effect in CV Raman Research & Gandhi’s Nobel Prize

காந்திஜியும் நோபல் பரிசும்

எஸ். கண்ணன்

நோபல் பரிசு பெற்ற “ராமன் விளைவு’ பற்றி நாம் எல்லோரும் அறிவோம். உலகமே வியந்து பாராட்டிய அந்த “ஒளி விலகல்’ கண்டுபிடிப்பினை “ராமன் – கிருஷ்ணன்’ விளைவு என்றுதான் அழைத்திருக்க வேண்டும். மேலை நாட்டினர் இன்றும் “”ராமன் – கிருஷ்ணன் விளைவு” என்றுதான் அந்தக் கண்டுபிடிப்பை அழைக்கிறார்கள். யார் இந்த கிருஷ்ணன்?

1898-ல் இன்றைய விருதுநகர் மாவட்டத்தின் மேற்குப் பகுதியில் உள்ள வத்திராயிருப்பில் பிறந்தவர். 1961-ல் காலமானார். டாக்டர் கே.எஸ். கிருஷ்ணன் அகம்பாவமும், கர்வமும் கொள்ளாதவராய், பெரிய மனது படைத்தவராய், கூட்டாளி தர்மத்தில் (ராமன் – கிருஷ்ணன்) பொது நன்மையை உத்தேசித்து விட்டுக்கொடுக்கும் மனப்பான்மை உடையவராய், மிகப்பெரிய உதாரண புருஷராய், மகாத்மாவின் மானசீக சீடராய் வாழ்ந்து காட்டியவர். 1947 செப்டம்பர் முதல் 1961 வரை தில்லியில் உள்ள தேசிய இயற்பியல் ஆய்வுக்கூடத்தின் இயக்குநராய்ப் பணி ஆற்றியவர். அவருடைய மறைவுக்குப் பின்னர் அவருடைய குடும்பத்தார் அன்புடன் வழங்கிய மதிப்புறு ஆவணங்கள் புதுதில்லியில் உள்ள தீன்மூர்த்தி பவனில் அமைந்துள்ள நேரு நினைவு நூலகத்தில் இன்றும் பாதுகாக்கப்பட்டு வருகின்றன. அதில் கிடைத்த அரிய செய்தி இதோ!

1947ஆம் ஆண்டின் தொடக்கம். நம் நாடு விடுதலையாகாத காலகட்டம். அப்பொழுது டாக்டர் கே.எஸ். கிருஷ்ணன் அலாகாபாத் பல்கலைக்கழகத்தில் இயற்பியல் துறைத் தலைவராகப் பணியாற்றிக் கொண்டிருக்கிறார். மகாத்மா காந்திக்கு, சமாதானத்திற்கான உலகின் மிகப்பெரிய விருதான “”நோபல் பரிசினை” அளிப்பதற்கு வேண்டிய முயற்சிகளை, டாக்டர் கே.எஸ். கிருஷ்ணன் அமைதியாக, யாருக்கும் தெரியாமல் மேற்கொண்டார்.

இந்த முயற்சி காந்தியடிகளின் காதுக்குக்கூட எட்டவில்லை. நோபல் பரிசுத் தேர்வுக் குழுவில் இருந்த தம் நண்பருக்கு டாக்டர் கிருஷ்ணன் இதுகுறித்து எழுதினார். 1947ஆம் ஆண்டிற்கான உலக அமைதிக்கான நோபல் பரிசினை மகாத்மா பெற வேண்டும் என்பது கிருஷ்ணனின் விருப்பம்.

காந்திஜி குறித்த சிறப்புச் செய்திகளை இந்தியாவின் மீது பற்றுக்கொண்ட வெளிநாட்டவரான ஹொராஸ் அலெக்ஸôண்டர் தயாரித்து ராஜாஜியின் பார்வைக்கும், ஒப்புதலுக்கும் அனுப்பினார். நோபல் பரிசுத் தேர்வுக் குழுவில் டாக்டர் கிருஷ்ணனின் நண்பர் ஒருவர் இருப்பதை ராஜாஜி அறிந்து வைத்திருந்தார். ஆகவே தனக்கு வந்த “”காந்திஜி” பற்றிய குறிப்புகளை 21-02-1947 அன்று டாக்டர் கிருஷ்ணனுக்கு அனுப்பினார்.

டாக்டர் கிருஷ்ணனின் கையெழுத்துடன் தேர்வுக் குழுவிற்கு அவை அனுப்பப்படுதல் சாலச் சிறந்தது என்று ராஜாஜி நினைத்தார். டாக்டர் கிருஷ்ணனும் மிகுந்த மகிழ்ச்சியுடன் தக்க பரிந்துரைகளுடன் தேர்வுக் குழுவிற்கு அனுப்பி வைத்தார். ஆனால், ஏனோ, அவ்வாண்டிற்கான நோபல் பரிசு காந்திஜிக்கு கிட்டவில்லை. “”அஹிம்ஸை” வழியை, சமாதானக் கோட்பாடாக ஏற்றுக் கொள்ள மேலை நாட்டினர் மனம் அப்பொழுது (1947 பிப்ரவரி) இடங் கொடுக்கவில்லைபோலும்! அத்துடன் தன் முயற்சியை டாக்டர் கிருஷ்ணன் விட்டுவிடவில்லை.

1948 ஆம் ஆண்டிற்கான சமாதான நோபல் பரிசுக்கு மகாத்மாவின் பெயரை, பரிசீலனைக்கு எடுத்துக்கொள்ள டாக்டர் கிருஷ்ணன் ஆவன செய்தார்.

அது வெள்ளையரிடமிருந்து விடுதலை பெற்றுவிட்ட நேரம்; இந்திய விடுதலை குறித்து உலகமே வியந்து மகாத்மாவைப் பாராட்டிய நேரம். கத்தியின்றி ரத்தமின்றி யுத்தம் செய்து வாங்கிய விடுதலை அல்லவா? அவருடைய “அஹிம்ஸா’ வழியை உலகச் சமுதாயம் அங்கீகரித்த காலகட்டம் அது. நோபல் பரிசுக் குழுவினரும் அவ்வாண்டிற்கான சமாதானப் பரிசினை மகாத்மாவிற்குக் கொடுக்க முடிவு எடுத்திருக்கலாம். அந்தோ பரிதாபம்! 1948 ஜனவரி 30ஆம் நாள் கொடியவன் கோட்ஸேயின் குண்டுக்கு மகாத்மா இரையானார்.

அவ்வாண்டிற்கான (1948) “”சமாதான நோபல் விருது’‘ யாருக்கும் வழங்கப்படவில்லை என்பது குறிப்பிடத் தகுந்தது. நோபல் பரிசுக் குழுவினர் தம்முடைய அறிக்கையில், “”சமாதானத்திற்கென நோபல் பரிசினை பெறும் நபர் யாரும் உயிருடன் இல்லை” என்று கூறியதிலிருந்தே மகாத்மாவைத் தவிர வேறு யாரையும் அக் குழு சமாதானத்திற்கான நோபல் பரிசுக்குத் தேர்ந்து எடுக்கவில்லை என்பது தெளிவாகிறது. உயிருடன் இருப்பவருக்கே நோபல் பரிசு அளிக்கப்படுகிறது என்பதை அனைவரும் அறிவர்.

மகாத்மா உயிருடன் இருந்திருந்தால் 1948ஆம் ஆண்டிற்கான நோபல் பரிசைப் பெற்றிருப்பார். தேசிய உணர்வு மிகுந்த தமிழரான டாக்டர் கிருஷ்ணனும் மகிழ்ந்திருப்பார். நம் நாடும் மகிழ்ச்சியில் திளைத்திருக்கும்.