Remove ban on milk powder exports

பால் பௌடர் ஏற்றுமதி தடை நீங்க வேண்டும்!

கொழுப்பு நீக்கப்பட்ட பால் பௌடர் ஏற்றுமதிக்கு விதித்த தடையை மத்திய அரசு நீக்க வேண்டிய நேரம் வந்துவிட்டது. நுகர்வோர் நலன் கருதி விதித்த இத் தடையை, பால் உற்பத்தியாளர்கள் நலன் கருதி இப்போது விலக்க வேண்டும்.

குளிர், மழைக்காலங்களில் பால் உற்பத்தி அதிகம் இருக்கும். அப்போது அன்றாடம் 24.10 லட்சம் லிட்டர் பாலை ஆவின் கொள்முதல் செய்கிறது. கோடைக்காலத்தில் 21.30 லட்சம் லிட்டர் பால் கொள்முதலாகிறது.

தமிழ்நாட்டில் சராசரியாக அன்றாடம் 22.10 லட்சம் லிட்டர் பால் கொள்முதல் செய்யப்படுகிறது.

எருமைப் பாலுக்கு ஒரு லிட்டருக்கு ரூ.14 வீதமும் பசும்பாலுக்கு ஒரு லிட்டருக்கு ரூ.12 வீதமும் கொள்முதல் விலை தரப்படுகிறது.

பாலைப் பொருத்தவரையில் உள்ள தனிச்சிறப்பு என்னவென்றால், பாலுக்குத் தரும் கொள்முதல் விலையில் மூன்றில் இரு மடங்கு நேரடியாக பால் உற்பத்தியாளருக்கே கிடைக்கிறது.

விவசாயிகள் அதிலும் குறிப்பாக சிறு விவசாயிகள் கறவை மாடு வைத்துக் கொண்டால் ஓரளவுக்கு செலவுகளை ஈடுகட்ட முடிகிறது. கால்நடைத் தீவனங்களை அரசு சலுகை விலையில் அளித்தாலும் அதை வாங்கும் பொருளாதார வசதி அவர்களுக்கு இருக்க வேண்டும்.

ஒரு மாடு அல்லது இரு மாடுகளை வீட்டுத் தேவைக்காக வைத்திருந்த காலம் மலையேறிவிட்டது. பாலை விற்க வேண்டும் என்ற நோக்கில் மாடு வளர்ப்பவர்கள் மட்டும்தான் இப்போது மாடு வைத்துக் கொள்கிறார்கள்.

“மாடு’ என்றால் “செல்வம்’ என்பார்கள். ஆனால் நவீன காலத்தில் “மாடு’ என்றால் “பெரும்பாடு’ என்றாகிவிட்டது. மாடுகளுக்குத் தண்ணீரும், மேய்ச்சல் நிலமும் தேவை. மாடுகளை மேய்க்கவும், பராமரிக்கவும் இடம் இல்லை. மாநகராட்சி எல்லைக்குள் மாடுகளை வளர்க்கக்கூடாது என்று மாநகர நிர்வாகத்தினரிடமிருந்து கெடுபிடி வேறு.

இலவச கலர் டி.வி., சிறு விவசாயிகளுக்கு இலவச நிலம் போன்றவற்றைத் தருவதுடன் இலவசமாக மாட்டையும் ஏழைகளுக்குத் தரலாம்.

தொடக்க காலத்தில் மாட்டைப் பராமரிக்கச் சிறிது உதவித்தொகையைக் கடனாக அளித்து, பிறகு பாலைக் கொள்முதல் செய்யத் தொடங்கும்போது அசலை கழித்துக்கொள்ளத் தொடங்கினால் கடன் வசூலிப்பும் எளிதாக இருக்கும். தமிழ்நாடெங்கும் உழைப்பையும் நேர்மையையும் மூலதனமாக வைத்து பம்பரமாகச் சுழன்று பணியாற்றும் மகளிர் சுய உதவி குழுக்களை இதில் ஈடுபடுத்தினால், பிற மாநிலங்களுக்கு இதிலும் தமிழகம் நல்ல வழிகாட்டியாகத் திகழலாம்.

கால்நடை பராமரிப்புத்துறை, கால்நடை பல்கலைக்கழகம் ஆகிய இரண்டுமே மக்களுடன் நேரடியாகத் தொடர்புகொண்டு ஏற்கெனவே நன்கு பணியாற்றி வருகின்றன. மாடு வாங்கக் கடன் தருவதில் தமிழ்நாட்டு அரசுடைமை வங்கிகளும் நல்ல அனுபவம் உள்ளவை. எனவே மாடு வளர்ப்பையும் பால் பெருக்கத்தையும் தீவிர இயக்கமாக்கி முனைப்போடு செயல்படுத்தினால் தமிழ்நாடு இந்தியாவின் “”டென்மார்க்” ஆகத் திகழும்.

தமிழ்நாட்டில் இந்த ஆண்டு மார்ச் 31 வரையிலான கணக்கெடுப்பின்படி மொத்தம் 7,662 பால்கொள்முதல் கூட்டுறவுச் சங்கங்கள் உள்ளன. அவற்றில் 21.93 லட்சம் பேர் உறுப்பினர்களாக உள்ளனர். அன்றாடம் 26.10 லட்சம் லிட்டர் பால் உற்பத்தியாகிறது. மாநிலம் முழுக்க 36 பால் குளிரூட்டும் மையங்கள் செயல்படுகின்றன. பாலைப் பௌடராக்கும் பிரிவுகள் மாநிலத்தில் 4 உள்ளன.

அமைப்புரீதியான துறையில் அன்றாடம் 46 லட்சம் லிட்டர் பால் உற்பத்தியாகிறது. தனியார் துறையில் 16 லட்சம் லிட்டர் பால் கொள்முதல் செய்யப்படுகிறது.

இத்தகைய செழிப்பான சூழ்நிலையைப் பயன்படுத்திக்கொண்டு, பால் பௌடர் ஏற்றுமதியை அனுமதித்து கிராமப் பொருளாதாரத்தை மேம்படுத்தத் தமிழக அரசு நடவடிக்கைகளை எடுக்க வேண்டும்.

Tamil Nadu Cooperative Elections – Malpractices & Power Abuse (Savithri Kannan)

கொள்ளையடிப்பவர்களின் கூடாரமா கூட்டுறவுகள்

நெஞ்சு பொறுக்குதில்லையே :: சாவித்திரி கண்ணன்

குமுதம் 

25.07.07  தொடர்கள்   

வேறு வழியின்றி ரத்து செய்யப்பட்டுள்ளன கூட்டுறவு சங்கத் தேர்தல்கள்.

ஆளும் கட்சியினரைத் தவிர, வேறு யாரும் மனுதாக்கல் செய்ய முடியாமை, மீறி போட்டியிட்டால் அடிதடி, வெட்டுக்குத்து, தேர்தல் நடந்த ஒரு சில இடங்களிலும் ஓட்டுச் சீட்டுகளை கிழித்தெறிந்தது, ஓட்டுப் பெட்டியைத் தூக்கிக்கொண்டு ஓடியது, வாக்கு எண்ணிக்கையில் தகராறு என ஏக களேபரம்.

இரண்டு மாத காலத் தேர்தல் ஏற்பாடுகள், கோடிக்கணக்கான பணம், நேரம், உழைப்பு அத்தனையும் விரயமானது.

கோடிகோடியாய் பணம் ஈட்டிவிட்ட கட்சித் தலைமைகள் எந்த வகையிலாவது கட்சிக்காரர்களுக்குச் சம்பாதிக்கும் வழியை சாத்தியப்படுத்தாவிட்டால் கட்சி நடத்த முடியாதென்று உருவாகிவிட்ட சூழலில், தள்ளிப்போடப்பட்ட தேர்தல் என்பது தாமதப்படும் அநீதியே அன்றி தடுக்கப்பட்ட அநீதியாகிவிடாது.

‘‘சுயக்கட்டுப்பாடு இல்லாத தன்னாட்சியையும், சுதந்திரத்தையும் நினைத்தும் பார்க்க முடியாது’’ என்றார் மகாத்மா காந்தி. நினைத்துப் பார்க்க முடியாத கொடுமைகளையெல்லாம் நிகழ்த்திக் கொண்டிருக்கிறது இன்றைய அரசியல்.

கூட்டுறவு என்பது என்ன? ஒரு குறிப்பிட்ட தொழிலிலோ, இடத்திலோ வாழும் மக்கள் ஒன்றாக இணைந்து தங்களைத் தாங்களே வளர்த்துக் கொள்வதற்கு, அவர்களாலேயே அமைத்துக் கொள்ளப்படுவதே கூட்டுறவாகும். இங்கே அரசியல் கட்சிகளுக்கோ, அரசாங்கத்திற்கோ வேலையே இல்லை.

1904ல் கூட்டுறவு அமைப்புகள் உதயமானபோது பிரிட்டிஷ் அரசு, ‘‘அரசாங்கத்தின் அனுசரணை மற்றும் உதவிகள் இருக்குமே தவிர, தலையீடு இருக்காது’’ என்று தெளிவுபடுத்தியது.

கூட்டுறவு என்பது முழுக்க, முழுக்க மக்களின் தன்னிச்சையான கூட்டிணைந்த செயல்பாடு. இதில் அரசு தலையிடாமல் ஆதரவு அளித்தாலே போதுமானது. அது நாட்டை அகில உலக வல்லரசாக்கும் என்பதை விவசாயக் கூட்டுப் பண்ணைகளின் விஸ்வரூப வளர்ச்சியில் நிரூபித்தது சோவியத் யூனியன்! அப்படிப்பட்ட கூட்டுறவைத்தான் தமிழ்நாட்டில் தழைத்தோங்க விடாமல் கழக ஆட்சிகள் மாறி மாறி களங்கப்படுத்திவிட்டன.

கூட்டுறவுத் துறை வளர்ச்சி என்பது சோசலிஷ சமுதாயத்தின் அடித்தளம் என்பதை அறிந்திருந்த ஜவஹர்லால் நேரு, அரசு மற்றும் அரசியல் தலையீடுகளை அடியோடு ஒழித்து, கூட்டுறவு அமைப்புகளை கோயிலாகப் புனிதப்படுத்தினார். இதனால்தான் தமிழ்நாட்டில் காமராஜர் ஆட்சி கூட்டுறவுத் துறையின் பொற்காலமாகப் பொலிந்தது. அன்றைய தினம் தமிழக கூட்டுறவு அமைப்புகள் இந்தியாவிற்கு மட்டுமல்ல, உலகத்திற்கே முன் மாதிரியாய் விளங்கின.

1967ல் ஆட்சிக்கு வந்த தி.மு.க., கூட்டுறவு அமைப்புகளின் ஆணி வேரையே அசைக்கத் துணிந்தது.

1976ல் கூட்டுறவு அமைப்புகளைக் கலைத்தார் கருணாநிதி. அப்போது கலைத்த கூட்டுறவு அமைப்புகளை இன்றுவரை தட்டியெழுப்ப முடியவில்லை.

‘கூட்டுறவு அமைப்புகள் கட்சிக்காரர்களின் வேட்டைக் களமாக மாறலாகாது’ என்ற பயத்தில் எம்.ஜி.ஆர்., அதிகாரிகளைக் கொண்ட கூட்டுறவுகளை நடத்தினார். இதனால் அரசியல்வாதிகளுக்கு மாற்றாக அதிகாரிகள் ஆட்டம் போட்ட அவலம் அரங்கேறியது! ஜெயலலிதா ஆட்சியிலும் இந்தச் சீர்கேடுகளே தொடர்ந்தது. இவையாவும் வெளியார் தலையீடுகள் கூட்டுறவுக்கு விரும்பத்தக்கவையல்ல என்பதை அப்பட்டமாய் நிரூபித்தன.

89ல் ஆட்சிக்கு வந்த கருணாநிதி, ‘அதிகாரிகள் பிடியிலிருந்து கூட்டுறவை விடுவித்து, அதற்கு ஆக்ஸிஜன் ஏற்றி உயிர்ப்பிக்கிறேன்’ எனக் கூட்டுறவுத் தேர்தல்களை அறிவித்தார். கூட்டுறவு அமைப்புகளைக் கொள்ளையடிக்கத் துடித்த கட்சிக்காரர்களின் அளவற்ற பசி அந்தத் தேர்தலையும் அடிதடியில் ஆழ்த்தி அரைகுறையோடு நிறுத்தியது.

1996ல் மீண்டும் கருணாநிதி ஆட்சியில் கூட்டுறவுத் தேர்தல்கள் ரத்தக்களரிகளோடு அரங்கேறின. உடன்பிறப்புகள் உறிஞ்சிக் கொழுக்கும் வேட்டைக்களமாகின கூட்டுறவுகள்.

ஜெயலலிதா அணுகுமுறை, வெளிப்படை சர்வாதிகாரமாயிருந்தது என்றால், கருணாநிதி அணுகு முறை,ஜனநாயகத்தின் பெயரிலான சர்வாதிகாரமாக உணரப்பட்டது.

இதனால் இந்திய அளவில் அரசு மற்றும் அரசியல் தலையீட்டிலிருந்து கூட்டுறவை விடுவிக்கும் சிந்தனைகள் வலுப்பெற்றன. 1987ல் அர்த்தநாரீஸ்வரன் கமிட்டியும், 1990ல் பிரேம்பிரகாஷ் கமிட்டியும் கூட்டுறவுத் துறையை அரசுக் கட்டுப்பாட்டிலிருந்து விடுவிக்கக் கோரின. இதன்படி 1991லேயே கூட்டுறவு அமைப்புகளுக்கான மாதிரி சட்டம் வடிவமைக்கப்பட்டது. இன்று ஆந்திரா உள்ளிட்ட எட்டு மாநிலங்களில் நவீன கூட்டுறவு சட்டத்தின்படி கூட்டுறவு அமைப்புகள் சிறப் பாகச் செயல்படுகின்றன. மத்திய அரசும் மற்ற மாநிலங்கள் இதைப் பின்பற்றவேண்டும் என்றது. இதை அமல்படுத்தினால் கட்சிக்காரர்களின் கை கட்டப்பட்டுவிடும் என்பதால், கருணாநிதியும் இதை இன்றுவரை அமல்படுத்த மறுக்கிறார். வற்புறுத்த வேண்டிய காங்கிரஸோ வாய்மூடி மௌனிக்கிறது. இனியும் அரசியல்வாதிகளின் அதிகார எல்லைகளை வரையறுக்காவிட்டால், ஜனநாயக அமைப்புகள் ஒவ்வொன்றுக்குமே சாவு மணியடிக்கப்பட்டுவிடும். ஆகவே, மத்திய அரசு மற்றும் கூட்டுறவுத் துறையின் தொண்டு நிறுவனங்கள் வலியுறுத்தும் தற்சார்பு கூட்டுறவு சட்டம் என்பது தமிழ்நாட்டிற்குத் தவிர்க்க முடியாததாகும்.

நடிப்புச் சுதேசிகள்!

கூட்டுறவுக்கு ஐந்து கட்ட தேர்தல்களை அறிவித்த முதலமைச்சர் கருணாநிதி, ‘‘கூட்டுறவுத் தேர்தல்கள் அரசியல் அடிப்படையில் நடைபெறக்கூடாது என்பதே அரசின் நிலைப்பாடு’’ என்றவர் அடுத்த வாக்கியத்திலேயே, ‘‘எனவே தி.மு.கழகத்தைப் பொறுத்தவரை ஜனநாயக மரபுப்படி தோழமைக் கட்சிகளோடு கலந்து பேசி போட்டியிடுவது நல்லது’’ என்றார்.

அந்தந்த மாவட்டத்து அமைச்சர்கள் அதிகாரிகளை, ‘‘சொன்னபடி கேளு, இல்லாவிட்டால் விடுமுறை போட்டு வீட்டுக்குப் போ’’ என்று மிரட்டிய சம்பவங்கள் நடந்தேறின. இதனால் தி.மு.க.வினரின் விண்ணப்ப மனு மட்டுமே ஏற்கப்பட்டு, தேர்தல் அறிவிக்கப்பட்ட 1921 தொடக்க கூட்டுறவுச் சங்கங்களில், 1,338 தொடக்க கூட்டுறவுச் சங்கங்களிலிருந்து சுமார் 10,000 பேர் ஏகமனதாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டதாக அறிவிக்கப்பட்டது.

இந்நிலையில் தினசரிகளில், ‘தகுதி படைத்த வேட்பாளருக்கு வேட்புமனு கிடைக்கவில்லை என முதல்வர் கவனத்திற்கு வந்துள்ளது. அப்படிக் கொடுக்காத அதிகாரிகள் மீது நடவடிக்கை எடுக்கப்படும்’ என அரசே விளம்பரம் வெளியிட்டது. 90 சதவிகித இடங்களில் அதிகாரிகள் அராஜகமாக நடந்தபோதும் இதுவரை எந்த நடவடிக்கையும் இல்லை. ஜனநாயகத்தின் பெயராலேயே ஜனநாயகத்தைக் கொல்லும் கலை, தி.மு.க.வினரைத் தவிர வேறு யாருக்கு வரும்?.

V Muthiah – State of Cooperative societies – Backgrounder, Elections, Law amendments

தேவை மாதிரி கூட்டுறவு சட்டம்

வி. முத்தையா

இந்தியாவில் சுமார் 6 லட்சம் கூட்டுறவு சங்கங்கள் இயங்கி வருகின்றன. இவற்றில் 23 கோடி உறுப்பினர்கள் அங்கம் வகித்து வருகின்றனர் என்று புள்ளிவிவரங்கள் கூறுகின்றன.

உலகிலேயே மிகப்பெரிய சமூக, பொருளாதார இயக்கமாக கூட்டுறவு இயக்கம் விளங்கி வருகிறது. பொருளாதார வளர்ச்சியில் குறிப்பாக வேளாண் கடன், இடுபொருள், உரம், மீன்வளம், பால்வளம், சர்க்கரை, வேளாண் விளைபொருள்கள் கொள்முதல் மற்றும் விற்பனை ஆகிய பல துறைகளின் வளர்ச்சிக்கு கூட்டுறவு சங்கங்கள் பெரும் பங்காற்றி வருகின்றன.

தமிழகத்தில் விவசாயிகளுக்குக் கடன் வழங்குவது, பொது விநியோகத் திட்டத்தைச் செயல்படுத்துவது ஆகியவற்றில் கூட்டுறவு சங்கங்களுக்கு முக்கியப் பங்கு உண்டு.

தமிழகத்தில் 1.9 கோடி குடும்ப அட்டைதாரர்களில் 1.7 கோடி அட்டைதாரர்களுக்கு அரிசி, சர்க்கரை, கோதுமை, மண்ணெண்ணெய் போன்ற அத்தியாவசியப் பொருள்கள் கூட்டுறவு சங்கங்கள் நடத்தும் 27 ஆயிரம் நியாய விலைக் கடைகள் மூலம் விநியோகிக்கப்பட்டு வருகின்றன.

தமிழக அரசு பொதுநலநோக்கத்துடன் அறிவித்துவரும் மக்கள் நலத் திட்டங்களை சமூக அக்கறையோடும் செம்மையாகவும் செயல்படுத்துவதில் கூட்டுறவு சங்கங்கள் பெரும் பங்கு வகிக்கின்றன.

அரசின் திட்டங்களை, அரசுக்கு அதிகமான நிதி இழப்பு ஏற்படாத வகையில் இவை செயல்படுத்தி வருகின்றன. அதேசமயம் தனக்கு இழப்பை ஏற்படுத்திக் கொண்டு அரசின் பிரதிநிதியாக நுகர்வோருக்கு சேவை செய்து வரும் இந்தக் கூட்டுறவுகளுக்குப் பதிலாக வேறு மாற்று முறை எதுவும் நிச்சயம் அரசுக்குக் கிடைக்க முடியாது.

இக் கூட்டுறவு சங்கங்கள் அரசின் திட்டங்களைச் சிறப்பாகச் செயல்படுத்துகின்றன என்பது அகில இந்திய அளவில் பாராட்டப்படக் கூடிய விஷயமாகும்.

தமிழகத்தில் மக்கள் இயக்கமாக வளர்ந்த கூட்டுறவு இயக்கம் அரசியல்வாதிகளுக்கு வெஞ்சாமரம் வீசும் சில சுயநல அதிகாரிகளின் கைப்பிடியில் சிக்கி சீரழிந்து வந்தது. அரசியல் குறுக்கீடுகள், தலையீடுகள் காரணமாக கூட்டுறவு அமைப்புகள் ஜனநாயகப் பண்பை இழந்துவிட்டன.

பல கோடி மதிப்புள்ள சொத்துகளை தன்னகத்தே கொண்டு சிறப்பாகச் செயல்பட்ட பல கூட்டுறவு சங்கங்கள் பல கோடி ரூபாய் நஷ்டத்தில் தள்ளப்பட்டு தள்ளாடிக் கொண்டிருக்கின்றன. பணியாளர்களின் உரிமைகள் பறிக்கப்பட்டு, மறுக்கப்பட்டு செயல் இழந்த நிலையில் அழிவின் விளிம்பிற்கு சென்று கொண்டிருக்கின்றன.

இந்நிலையில் கூட்டுறவு அமைப்புகளுக்குத் தேர்தல் நடத்துவதற்கான அறிவிப்பு ஜனநாயகத்தின் மீது நம்பிக்கை கொண்ட அனைவரும் ஏற்றுக்கொள்ளும் நல்ல செய்தியாகும். கடந்த 1999-ல் நடைபெற்ற தேர்தல் ஜனநாயக முறைப்படி நடைபெறவில்லை என்கிற புகார் எழுந்ததையும் கருத்தில்கொண்டு தற்போதைய தேர்தல் முறையில் மாற்றம் செய்யவேண்டியது மிக அவசியமாகும்.

அகில இந்திய கூட்டுறவுத் துறை அமைச்சர்கள் மாநாட்டில் கூட்டுறவு சங்கங்களுக்கு தன்னாட்சியைக் கொண்டு வருவதற்கு அரசியலமைப்புச் சட்டத்தைத் திருத்த வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டால் அதைச் செய்வோம் என பிரதமர் மன்மோகன் சிங் உறுதியளித்தார்.

தேர்ந்தெடுக்கப்படும் உறுப்பினர்கள் நிர்வாகம் செய்யும்போது அரசின் தேவையற்ற தலையீட்டைத் தடுக்க சட்டப்பாதுகாப்பு ஏற்படுத்த வேண்டும். தேவையானால் அரசியலமைப்புச் சட்ட உத்தரவாத்திற்காக மத்திய அரசிடம் முறையிட வேண்டும்.

மேலும் கூட்டுறவு சங்கங்களில் தன்னாட்சியை உறுதிப்படுத்த பிரகாஷ் குழுவினால் 1991-ல் உருவாக்கப்பட்ட “மாதிரி கூட்டுறவு சட்டம்’ தமிழகத்தில் உடனடியாக சட்டமாக்கப்பட வேண்டும். மாதிரி கூட்டுறவு சட்டத்தில் பல நல்ல அம்சங்கள் உள்ளன. இவை கூட்டுறவு அமைப்புகள் ஜனநாயகபூர்வமாக செயல்படுவதை உறுதிபடுத்துவதாக இருக்கும்.

கூட்டுறவு சங்கங்களில் பதிவாளரின் அதிகாரம் கட்டுப்படுத்தப்படுகிறது. இது ஒரு ஒழுங்குமுறைச் சட்டம் என்பதைவிட இயக்குவிக்கும் சட்டமாக இருக்கும். தணிக்கை அறிக்கை அங்கத்தினர்களுக்கு வழங்குவது கட்டாயமாக்கப்பட்டுள்ளது. ரிசர்வ் வங்கி அனுமதியின்றி சங்கத்தைக் கலைக்க பதிலாளருக்கு அதிகாரம் கிடையாது.

மேலாண்மை, சட்டம், வங்கியியல், கணக்கியியல், விவசாயம், பொருளாதாரம் ஆகியவற்றில் சிறப்பான புலமை பெற்றவர்கள் தேர்ந்தெடுக்கப்படும் நிர்வாகிகளில் மூன்று பேர் இடம்பெற்றிருக்க வேண்டும்.

கூட்டுறவு சங்கங்கள் அரசின் நிறுவனம் அல்ல என்பதை மாதிரி கூட்டுறவு சட்டம் தெளிவுபடுத்துகிறது. நிர்வாகிகள் மீது பொறுப்பு சுமத்தப்படுகிறது. கூட்டுறவு நிறுவனம் அங்கத்தினர்களின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கும். அவர்கள் தேர்வு செய்யும் நபர்கள் பொறுப்பு ஏற்பவர்களாகவும், பதில் சொல்ல கடமைப்பட்டவர்களாகவும், அதிகாரம் படைத்தவர்களாகவும் இருப்பார்கள்.

சுயநல அரசியல் போக்கு வளர்ந்துவிட்ட இக் காலகட்டத்தில் கூட்டுறவு அமைப்புகளைப் பாதுகாக்க “மாதிரி கூட்டுறவு சட்டத்தை’ அவசியம் சட்டமாக்க வேண்டும்.

கூட்டுறவு அமைப்புகளுக்குத் தேர்தல் நடைபெற இருப்பதை வரவேற்கும் அதேநேரத்தில் “மாதிரி கூட்டுறவு சட்டத்தை’ சட்டமாக்க தமிழக அரசு முன்வர வேண்டும். அப்போதுதான் பரந்து, விரிந்த கட்டமைப்புடன் இயங்கி அங்கத்தினர்களுக்கும், பொதுமக்களுக்கும் பயன்படும் அமைப்பாக கூட்டுறவு அமைப்புகள் செயல்பட இயலும்.

(கட்டுரையாளர்: பொருளாளர், ஏ.ஐ.டி.யு.சி. கூட்டுறவு தொழிலாளர் கூட்டமைப்பு)

——————————————————————————————–

கூட்டுறவே நாட்டுயர்வு!

கே.எஸ். இராதாகிருஷ்ணன்

இந்தியாவின் வளர்ச்சிக்கு, கூட்டுறவுத் துறை ஒரு முக்கிய காரணியாகத் திகழ்கின்றது. ஆனால் தமிழகத்தில் நடந்த கூட்டுறவுத் தேர்தல்களில் ஆளும் திமுகவின் அத்துமீறல்களால் முறையாகத் தேர்தல் நடக்கவில்லை என அதன் தோழமைக் கட்சிகள் தீவிரமாக எதிர்த்துப் போராடின. ஏற்கெனவே அதிமுகவும் மதிமுகவும் இந்தத் தேர்தலைப் புறக்கணித்தன. முதல்வர் அனைத்துக் கூட்டுறவுத் தேர்தல்களையும் ரத்து செய்வதாக அறிவித்தார். இதுவே அந்தத் தேர்தலில் தில்லுமுல்லு நடந்ததற்கான ஆதாரமாகிவிட்டது. திரும்பவும் எப்போது தேர்தல் என்பது கேள்விக்குறியாக உள்ளது.

மாவீரன் திப்புசுல்தான் காலத்தில் கூட்டுறவு முறையில் பண்டக சாலைகள் அமைக்கப்பட்டன. இதன் மூலம் பொருள்கள் நியாய விலையில் மக்களுக்கு வழங்கப்பட்டன. கூட்டுறவு அமைப்புக்கு தன்னுடைய குடிமக்களையே உறுப்பினர்களாக்கி அவர்களே முன்னின்று நடத்தும் கூட்டுறவு முறையைக் கொண்டு வந்தார் திப்புசுல்தான்.

இந்திய விடுதலைக்கு முன்பே – 1904-ம் ஆண்டில் இப்போதைய திருவள்ளுவர் மாவட்டத்தில் திரூர் என்ற கிராமத்தில் கூட்டுறவுச் சங்கம் இந்தியாவிலேயே முதன்முதலில் தொடங்கப்பட்டது. சர்.டி. ராஜகோபாலாச்சாரியார் என்ற அதிகாரி இச்சங்கத்தின் முதல் பதிவாளராகப் பொறுப்பேற்றார். தமிழகத்தில் கூட்டுறவு அமைப்பை உருவாக்கக் காரணமாக இருந்தவர் கூட்டுறவுத் தந்தை என்று அழைக்கப்படும் டி.ஏ. ராமலிங்கம் செட்டியார் ஆவார்.

ஏழைகள் தன்னந்தனியாகத் தங்களின் நலனுக்காக காரியத்தைச் செய்ய இயலாது. அவர்கள் கூட்டுமுயற்சியாகச் செய்தால்தான் வெற்றிபெற முடியும். எனவே, கூட்டுறவு என்ற உறவுமுறை வேண்டும் என அவர் வலியுறுத்தினார். ஊர்கூடி தேர் இழுத்தால் தேர் நகரும். சிறு உளியால்தான் சிற்பங்கள் செதுக்கப்படுகின்றன. சிறுதுளிதான் பெரு வெள்ளம். இதன் அடிப்படையில்தான் கூட்டுறவு இயக்கம் பிறந்தது. இங்கிலாந்தில் முதன் முதலாக 1844-ல் ராக்டேல் என்ற பகுதியில் 28 நெசவாளர்கள் சேர்ந்து 28 பவுண்ட் மூலதனத்தில் கூட்டுறவு நுகர்வோர் அமைப்பை உருவாக்கினர்.

இன்றைக்கு கூட்டுறவு அமைப்பு சகல துறைகளிலும் இயங்கி வருகிறது. விவசாயிகள், நெசவாளர்கள், பால் உற்பத்தியாளர்கள், ஆடு வளர்ப்போர், கரும்பு உற்பத்தியாளர்கள், வீட்டுவசதி, கதர் கிராமத் தொழில், தொழிலாளர்கள், மீனவர்கள், மகளிர் என – அனைத்துத் தரப்பினரும் தங்களுடைய நலன், பாதுகாப்பு கருதி தங்களுக்குத் தாங்களே கூட்டுறவு அமைப்புகளை உருவாக்கி வருகின்றனர். நேருவின் கலப்புப் பொருளாதாரத்தில் கூட்டுறவு இயக்கம் முக்கிய அங்கமாகத் திகழ்ந்தது.

நாடு விடுதலை பெற்றபின், கூட்டுறவுச் சங்கங்கள், அடிப்படையில் கிராமப்புற விவசாயிகளின் நலனை மனதில்கொண்டு ஒவ்வொரு கிராமத்திலும் உருவாக்கப்பட்டன. வேளாண் தொழிலுக்கு நீண்டகால, குறுகியகாலக் கடன்கள் வழங்கப்பட்டன. கூட்டுறவுத்துறை விவசாயிகளுக்கு உற்ற தோழனாக விளங்கியது.

1904-ம் ஆண்டு நடைமுறைக்கு வந்த கூட்டுறவுச் சட்டம் 1961, 1963, 1983 என, பல காலகட்டங்களில் முக்கியத் திருத்தங்களைப் பெற்று இச்சட்டம் நடைமுறையில் உள்ளது. தமிழகத்தில் இந்த அமைப்பு செம்மையாகச் செயல்பட பலர் காரணமாகத் திகழ்ந்தனர்.

தூத்துக்குடியில் தொழிற்சங்கத்தைத் தொடங்கிய வ.உ. சிதம்பரனார், கூட்டுறவு முறையில் அந்த அமைப்பை நடத்தினார். முன்னாள் முதல்வர் ராஜபாளையம் பி.எஸ். குமாரசாமி ராஜா, நெல்லை மேடை தளவாய் குமாரசாமி முதலியார், ஈரோடு ஏ.கே. சென்னியப்ப கவுண்டர், சென்னிமலை எம்.பி. நாச்சிமுத்து, சென்னை டாக்டர் நடேசன், மதுராந்தகம் வி.கே. ராமசாமி முதலியார், வேலூர் பி.எஸ். ராஜகோபால நாயுடு, தஞ்சை நாடிமுத்து பிள்ளை, வேலூர் பக்தவத்சல நாயுடு, மணலி ராமகிருஷ்ண முதலியார், பொள்ளாச்சி மகாலிங்கம் என பலர் கூட்டுறவு இயக்கம் சிறப்பாக இயங்க 1950களில் அரும்பாடுபட்டனர்.

மீனவர் நலனில் அக்கறை கொண்ட சிங்காரவேலர், தொழிலாளர்களின் நலனுக்காகப் போராடிய கம்யூனிஸ்ட் தலைவர்கள் பி. ராமமூர்த்தி, அனந்தநம்பியார், எம். கல்யாணசுந்தரம் போன்றோர் தொழிலாளர் கூட்டுறவுச் சங்கங்கள் வளர பெரும்பணியாற்றினர்.

கூட்டுறவுச் சட்டப்படி, சங்கத்தின் தலைவராக ஒருவர் இரண்டு முறைதான் பொறுப்பு வகிக்க முடியும் என்ற நிலை மாற்றப்பட்டது. 1983-ம் ஆண்டு சட்டம், கூட்டுறவுச் சங்கம் சுயஅதிகாரத்துடன் செயல்பட வழிவகுத்தது. 1988-ல் திருத்தப்பட்ட இச் சட்டம், செயல்படாத சங்கங்களை மாநில அரசு கலைக்கும் உரிமையை அளித்தது. கூட்டுறவு அமைப்புகள் ஆரம்ப காலங்களில் செயல்பட்ட மாதிரி தற்பொழுது இல்லை.

சுயநல விரும்பிகளின் பொறுப்புக்கு வந்தன. “”கூட்டுறவு அமைப்புகளுக்கு முழு சுயாட்சி அளிப்பதற்கான திருத்தத்தை மத்திய அரசு கொண்டுவரத் தயாராக உள்ளது” என்று கூட்டுறவு அமைச்சர்கள் மாநாட்டில் பிரதமர் மன்மோகன் உறுதி அளித்துள்ளார்.

இந்த அமைப்புகளுக்கு, பல்கலைக்கழகங்களுக்கு வழங்கப்பட்டுள்ள தன்னாட்சி போன்ற உரிமைகளை மத்திய, மாநில அரசுகள் வழங்க வேண்டும். கலைக்கப்படும் கூட்டுறவுச் சங்கங்களுக்கு காலந்தாழ்த்தாமல் தேர்தல்களை நடத்த வேண்டும்.

தமிழகத்தில் உள்ள சுமார் 30 ஆயிரம் கூட்டுறவு அமைப்புகள் திறம்படச் செயல்பட்டால் பொருளாதாரம், மக்களின் நலன், ஜனநாயகம் தழைக்கும். அரசியல் தலையீடு இல்லாமல் உறுப்பினர்களுடைய விருப்பத்தின்பேரில் கூட்டுறவு இயக்கங்கள் செயல்பட வேண்டும்.

கூட்டுறவு இயக்கம் நாட்டின் வளர்ச்சிக்கு உதவும் அமைப்பு மட்டுமல்ல; கூட்டுறவு அமைப்புகளின் செயல்பாடுகள் ஜனநாயகத்திற்கு பல பாடங்களைப் போதிக்கும் போதிமரமுமாகும்.

கூட்டுறவின் வெற்றி, உறுப்பினர்களின் நாணயத்தைப் பொருத்து அமைகிறது; அது சங்கங்களின் எண்ணிக்கையைப் பொருத்ததல்ல என்றார் காந்தியடிகள். கூட்டுறவு அமைப்புகளின் ஊழல், அதிகார முறைகேடுகள், திட்டமிட்டு நடைபெறுகின்றன. இம்மாதிரியான சீர்கேடுகளைக் களையும்வண்ணம் கூட்டுறவு அமைப்புகள் செயல்பட, அரசு மட்டுமல்லாமல் அனைத்துத் தரப்பினரும் முயற்சிகளை மேற்கொள்ள வேண்டும்.

அக்காலத்தில், கூட்டுறவுத் துறையில் பொறுப்பேற்ற நிர்வாகிகள், தங்கள் பணிகளை மேற்கொள்ளும்போது தங்களுடைய சொந்தப் பணத்தையே பயன்படுத்தினர். ஈரோடு எஸ்.கே. சென்னியப்ப கவுண்டர் ஒன்றுபட்ட கோவை மாவட்ட கூட்டுறவு வங்கியின் தலைவராக இருந்தார்.

காந்தியவாதியான அவர், ஈரோட்டிலிருந்து கோவைக்குச் சென்று கூட்டுறவுப் பணிகளை ஆற்றும்பொழுது, தம்முடைய சொந்தப் பணத்தைக் கொடுத்து, எளிமையான உணவை வாங்கிவரச் சொல்வார். கூட்டுறவுத் துறை வாகனங்களில் தன் குடும்பத்தாரை ஏற்ற மாட்டார். இவரைப்போன்று, மேடைதளவாய் குமாரசாமி முதலியாரும், தமது உறவினர் ஒருவர், சட்டத்திற்குப் புறம்பாக உதவி கேட்டு வந்தபோது, அலுவலகத்தை விட்டு வெளியே செல்லுமாறு கண்டிப்புடன் கூறிவிட்டார். ஆனால் இன்றைக்குப் பொறுப்பில் உள்ளவர்கள், கூட்டுறவு அமைப்பின் கணக்கிலேயே தமக்கு மட்டுமல்லாமல், தம்முடைய பரிவாரங்களுக்கும் ஆடம்பரச் செலவுகளுக்காக மக்களின் பணத்தை வாரி இறைக்கின்ற காட்சிகளைப் பார்க்கிறோம்.

இப்போது, கூட்டுறவுத் துறையை அனைத்து வசதிகளையும் அள்ளித்தரும் காமதேனுவாகக் கருதும் நிலை ஏற்பட்டுள்ளது. சிறுகச் சிறுகச் சேர்த்து அமைக்கப்பட்ட அமைப்புகள், ஒழுங்கற்ற நிர்வாகிகள் பொறுப்பேற்பதால், சீரழிந்து வருகின்றன. எளியோர், வறியோர் எல்லோரும் சேர்ந்து சிரமப்பட்டு அமைத்த கூட்டுறவு முறையின் கண்ணியத்தைக் காக்க அனைவரும் உறுதி எடுத்துக் கொள்வோம்.

(கட்டுரையாளர்: வழக்கறிஞர்)

DMK Government’s One year Completion – Analysis of woes & achievements: Election, Politics, manifesto

சாதனைகளும் வேதனைகளும்

தேர்தல் வாக்குறுதிகள் அனைத்தையும் திமுக அரசு ஒரே ஆண்டில் நிறைவேற்றிவிட்டது என்று முதல்வர் கருணாநிதி சமீபத்தில் பேசி இருப்பது சற்றே வியப்பையும் திகைப்பையும் ஏற்படுத்துகிறது.

கடந்த ஓர் ஆண்டில் எட்டுத் தொழில் நிறுவனங்களுடன் சுமார் 6985 கோடி ரூபாய் முதலீட்டில் தொழிற்சாலைகள் தொடங்கத் தமிழக அரசு ஒப்பந்தம் செய்திருப்பதாக தொழில்துறையின் குறிப்பு தெரிவிக்கிறது. இந்த முதலீட்டின் கணிசமான பகுதி எலக்ட்ரானிக்ஸ் மற்றும் ஆட்டோமொபைல் தொழிலுக்குரியது என்கிறது அந்தக் குறிப்பு. இதன் மூலம் 37,000 பேருக்கு நேரடி வேலைவாய்ப்பும் சுமார் 60,000 பேருக்கு மறைமுக வேலைவாய்ப்பும் கிடைக்கும் என்பது அரசின் எதிர்பார்ப்பு.

கடந்த ஓர் ஆண்டில் தமிழகத்தை நோக்கி முதலீட்டாளர்கள் படையெடுத்தார்கள் என்பதில் சந்தேகமில்லை. சொல்லப்போனால், தகவல் தொழில்நுட்பத் தொழில் வளர்ச்சியில் தமிழகம் மிகப்பெரிய சாதனை படைத்திருக்கிறது என்பதையும் ஒத்துக்கொண்டே தீர வேண்டும். இந்த விஷயத்தில் அரசின் பங்கு கணிசமானது என்பதையும் மறுப்பதற்கில்லை.

அதேநேரத்தில், ஆட்சிக்கு வந்த புதிதில் தொழிற்சாலைகளை நிறுவுவதிலும், முதலீடுகளை ஈர்ப்பதிலும் அரசு காட்டிய முனைப்பு இப்போது காணப்படவில்லை. இரண்டு ரூபாய்க்கு அரிசி கொடுக்கிறோம் என்று சொல்லி சந்தோஷப்படும் அரசு, வெளிமார்க்கெட்டில் அரிசி விலை தாறுமாறாக ஏறி இருப்பதைப் பற்றிக் கவலைப்படுவதாகத் தெரியவில்லை.

இரண்டு ரூபாய் அரிசி என்று விளம்பரப்படுத்தி, முதல் இரண்டு மாதங்களுக்கு முறையாக விநியோகமும் நடந்தது. இப்போது பல ரேஷன் கடைகளில் அரிசி ஸ்டாக் இருப்பதில்லை என்பதுதான் உண்மை. ரேஷன் அரிசி கள்ளமார்க்கெட்டில் விற்கப்படுகிறது என்கிற முணுமுணுப்பு தெருவெல்லாம் கேட்கிறது. ஆனால் அரசின் காதுக்கு மட்டும் கேட்கவில்லை. சராசரி பொதுமக்களின் பார்வையில் ஒரு நல்லரசு என்பது விலைவாசியைக் கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்கும் அரசு. எம்.ஜி.ஆரின் மிகப்பெரிய சாதனை என்று அவரது ஆதரவாளர்கள் இப்போதும் சொல்வது, அவரது பதிமூன்று வருடகால ஆட்சியில் அரிசி விலை ஏறவே இல்லை என்பதைத்தான்.

ரேஷன் கடைகளுக்கு ஞாயிறு விடுமுறை என்கிற அறிவிப்பு மத்தியதர வகுப்பினருக்கும் அரசு அலுவலர்களுக்கும் பெரிய அளவுக்கு எரிச்சலை ஏற்படுத்தி இருக்கிறது என்பது அரசுக்கு ஏனோ தெரியவில்லை. இந்த அறிவிப்புகள் மூலம் பலர் இரண்டு ரூபாய் அரிசியையும், மற்ற ரேஷன் பொருள்களையும் வாங்க முடியாமல் போவதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகம். அது கள்ளச்சந்தையில் ரேஷன் பொருள்கள் விற்கப்பட வழிகோலும் என்று மக்கள் வெளிப்படையாகவே பேசுகிறார்கள்.

அதேபோல, அறிவிக்கப்படாத மின்வெட்டு ஏற்படுத்தும் எரிச்சலும் ஆத்திரமும் கொஞ்ச நஞ்சமல்ல. கடந்த அதிமுக ஆட்சியில் ஐந்து ஆண்டுகள் தொடர்ந்து மின்வெட்டு இருக்கவில்லை என்று நினைவுகூறாதவர்கள் குறைவு.

புதிய பஸ்கள் பல அறிமுகப்படுத்தப்படுகின்றன என்பது வரவேற்கப்பட வேண்டிய விஷயம். ஆனால் அந்த சொகுசு பஸ்களில் அநியாயக் கட்டணம் என்று மனம் நொந்து சபித்தபடி பிரயாணம் செய்பவர்களே அதிகம். போக்குவரத்துத் துறையின் வருமான அதிகரிப்புக்காகக் குறைந்த கட்டண பஸ் சர்வீஸ்களின் எண்ணிக்கை கணிசமாகக் குறைக்கப்பட்டுள்ளது மக்களுக்குப் புரியாமல் இல்லை.

சாதனைகளைப் பட்டியலிடுவதிலும், வாக்குறுதிகளை நிறைவேற்றி விட்டோம் என்று மார்தட்டிக் கொள்வதிலும், பல்லாயிரம் கோடி ரூபாய் முதலீடுகள் ஈர்க்கப்பட்டிருக்கின்றன என்று புள்ளிவிவரங்களை அடுக்குவதிலும் ஓர் அரசின் பணி முடிந்துவிடுவதில்லை. சராசரி மனிதனின் அடிப்படைத் தேவைகளையும், உணர்வுகளையும் புரிந்து கொண்ட அரசாகவும் அந்த அரசு செயல்பட வேண்டும்.

அப்படிப் பார்த்தால், ஓர் ஆண்டு சாதனைகளைப் பாராட்டவிடாமல் தடுக்கின்றன சராசரி மனிதன் படும் வேதனைகள்!

B Kanagaraj: Border dispute between Karnataka & Maharashtra – Belgaum: Analysis, History, Backgrounder

சிக்கலாகும் எல்லைப் பிரச்சினை

பி. கனகராஜ்

கர்நாடகம், மகாராஷ்டிரம் இடையே பெல்காம் எல்லைப் பிரச்சினை நீண்டகாலமாக நீடித்து வருகிறது.

பெல்காம் மட்டுமல்ல; நமது நாட்டின் பல மாநிலங்களுக்கு இடையே எல்லைப் பிரச்சினைகள் தீராத தலைவலியை ஏற்படுத்தி வருகின்றன.

வரலாற்றிலேயே முதன்முறையாக கர்நாடக சட்டமன்றத்தின் கூட்டம் தலைநகரான பெங்களூரை விட்டு பெல்காமில் கூட்டப்பட்டது. கர்நாடக சட்டமன்ற சிறப்புக் கூட்டத்தில் பெல்காமை கர்நாடக மாநிலத்தின் இரண்டாவது தலைநகராக்க முடிவு செய்யப்பட்டது. மேலும் ஆண்டுதோறும் சட்டமன்றக் கூட்டத்தை இங்கு கூட்டவும் தீர்மானிக்கப்பட்டது.

இதற்குப் போட்டியாக பெல்காம் மாவட்ட மராட்டியர்கள் அமைப்பான “மகாராஷ்டிர ஏகிகரண் சமிதி’ ஒரு எதிர்ப்புக் கூட்டத்தை நடத்தியது. மகாராஷ்டிர மாநில துணை முதல்வர் இக்கூட்டத்தில் பங்கேற்றார்.

இவ்வாறு பெல்காம் எல்லைப் பிரச்சினை இரண்டு மாநிலங்களிடையே அரசியல் பூகம்பத்தை உருவாக்கியுள்ளது.

கர்நாடகம், மகாராஷ்டிரம் மற்றும் கோவா ஆகிய மூன்று மாநிலங்கள் சந்திக்கும் முக்கோணமாக பெல்காம் மாவட்டம் உள்ளது. “மூங்கில் கிராமம்’ என்ற பொருள்படும் சமஸ்கிருதப் பெயரைப் பெற்றிருக்கும் பெல்காம் 1956ஆம் ஆண்டு வரை மராட்டியர்கள் அதிகம் வாழ்ந்த பம்பாய் மாநிலத்தில்தான் இருந்தது.

பஸல் அலி கமிஷன் பரிந்துரையால் ஏழாவது அரசியல்சாசன திருத்தச் சட்டம் மொழிவாரி மாநில சீரமைப்பை அமல்படுத்தியதால் பெல்காம் மாவட்டம் அண்டை மாநிலமான மைசூருக்கு வழங்கப்பட்டது.

அன்று முதல் இன்றுவரை “மகாராஷ்டிர ஏகிகரண் அமைப்பு’ பெல்காம் மீட்பு போராட்டத்தை மராட்டியர்களுக்காக நடத்தி வருகிறது. மராட்டியர்களின் “சம்யுக்த மஹாராஷ்டிரம்’ என்ற நீண்டகால கனவின் முக்கிய துருவமாக பெல்காம் உள்ளது.

“மகாராஷ்டிர ஏகிகரண் அமைப்பு’ இம்மாவட்டத்தில் உள்ள பெரும்பான்மையான இடங்களில் சட்டப் பேரவைத் தேர்தல்களில் தொடர்ந்து வெற்றி பெற்று வருகிறது. இம்மாவட்டத்தின் உள்ளாட்சி அமைப்புகளிலும் இவ்வமைப்பு ஆதிக்கம் செலுத்துகிறது. பெல்காம் மாநகராட்சி மன்றம் சென்ற ஆண்டு மகாராஷ்டிரத்துடன் இணைய தீர்மானம் இயற்றியது. எரிச்சலுற்ற கர்நாடக மாநில அரசு மாநகராட்சி மன்றத்தையே கலைத்து விட்டது.

இந்த இரண்டு மாநிலங்களுக்கு இடையே இப் பிரச்சினை வெடிப்பதற்கு மொழி, பொருளாதார, மற்றும் கலாசார காரணங்கள் உள்ளன. மராட்டியர்கள் தற்போது தங்களது கோரிக்கையை தீவிரமாக வலியுறுத்துவதற்கு கர்நாடக மாநில அரசின் மொழிக் கொள்கை முக்கியக் காரணமாகும்.

கர்நாடகத்தில் உள்ள அனைத்துப் பள்ளிகளிலும் கன்னட மொழியில் கட்டாயமாக பாடம் போதிக்கப்பட வேண்டும் என மாநில அரசு அறிவித்துள்ளது. பெல்காமில் பெரும்பான்மையாக உள்ள மராட்டியர்கள் கன்னட மொழித் திணிப்பை எதிர்க்கின்றனர்.

நமது அரசியலமைப்புச் சட்டம் சிறுபான்மை மொழியினருக்கு அவர்களது தாய்மொழியிலேயே கல்வி வழங்கப்பட வேண்டும் என்று மாநிலங்களை அறிவுறுத்துகிறது. கர்நாடக அரசின் மொழிக்கொள்கை அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் இப்பிரிவை மீறுவதாக பெல்காம் மாவட்ட மராட்டியர்கள் எதிர்க்கின்றனர். மராட்டிய மொழியைப் பாதுகாக்க போர்க்கொடி தூக்கி வருகின்றனர்.

பொருளாதாரக் காரணமும் இப்பிரச்சினையைப் பெரிதாக்குகிறது. இயற்கை எழில் சூழ்ந்த மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையில் பெல்காம் மாவட்டம் இதமான தட்பவெப்ப நிலையில் அமைந்துள்ளது. விவசாய வளத்தைப் பெற்றுள்ள இம்மாவட்டம் கரும்பு உற்பத்தியில் முக்கியத்துவம் பெற்றுள்ளது. எனவேதான் விவசாய ரீதியாகவும் தொழில் ரீதியாகவும் பெல்காமை மகாராஷ்டிரத்துடன் இணைக்க மராட்டியர்கள் விரும்புகின்றனர்.

இரண்டு மாநிலங்களும் பெல்காமின் மேல் விருப்பம் காட்டுவதற்கு பெல்காமின் கல்வி வளர்ச்சியும் ராணுவ முக்கியத்துவமும் காரணமாக உள்ளன. பெங்களூருக்கு அடுத்தபடியாக கல்வி வளர்ச்சி பெற்ற நகரம் பெல்காமாகும். மேலும் இந்திய ராணுவத்தின் பல பயிற்சி மையங்கள் இங்கு உள்ளன. இதனை “தரைப்படையின் தொட்டில்’ என்றே பலர் வர்ணிக்கின்றனர்.

ஆகவே மகாராஷ்டிரம் இம்மாவட்டத்தைப் பெறுவதற்கு ஆரம்பம் முதலே தீவிரம் காட்டி வருகிறது. 1956-ம் ஆண்டு மொழிவாரி மாநில சீரமைப்புச் சட்டம் அமலானபோது உருவான குழுவின் முன் தனது கோரிக்கையை வைத்தது. மேலும் 1966ம் ஆண்டு முன்னாள் உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதி மகாஜன் தலைமையில் நடுவர் குழுவும் மத்திய அரசால் அமைக்கப்பட்டது. ஆனால் மகாஜன் குழு தனது பரிந்துரையில் பெல்காம் மாவட்டம் கர்நாடகத்தில்தான் இருக்க வேண்டும் என கூறிவிட்டது.

இம்மாவட்டத்தில் மகாராஷ்டிரம் கோரும் 864 கிராமங்களில் 264 கிராமங்களை அதற்கு வழங்க இக்குழு பரிந்துரை செய்தது. மேலும் மகாராஷ்டிரத்தில் இருந்து கர்நாடகம் கோரும் 516 கிராமங்களில் 247 கிராமங்களை அதற்கு வழங்கவும் இக்கமிஷன் அறிவுறுத்தியது. இக்கமிஷனின் பரிந்துரைகளை கர்நாடகம் ஏற்றுக்கொண்டாலும் மகாராஷ்டிரம் நிராகரித்து விட்டது.

இல கார்புசர் என்ற கட்டட வல்லுநரால் நிர்மாணிக்கப்பட்ட, சண்டி என்ற கிராம காவல் தெய்வத்தின் பெயரால் வழங்கப்படும் சண்டீகர் ஒரு நீண்ட கால எல்லைப் பிரச்சினை ஆகும். 1966ம் ஆண்டு முதல் ஹரியாணா மற்றும் பஞ்சாப் ஆகிய மாநிலங்களுக்கு இடையே, சண்டீகர் யாருக்குச் சொந்தம் என்பதில் தீராத பிரச்சினை இருந்து வருகிறது. சீக்கிய தீவிரவாதிகள் காலிஸ்தான் என்ற தனி நாடு கோரியபோது சண்டீகர் நகரம் அரசியல் சச்சரவின் மையமாக இருந்தது. தற்போது தீவிரவாதம் தணிந்து போனாலும் பஞ்சாபியர்களின் நீண்ட கால ஏக்கமாகவே உள்ளது சண்டீகர் நகரம்.

கர்நாடகத்தில் உள்ள மங்களூரை கேரளம் கோரி வருகிறது. கேரளத்தில் உள்ள காசர்கோடு பகுதியை கர்நாடகம் கோருகிறது.

அண்மையில்கூட அசாம் மற்றும் அதனுடைய அண்டை மாநிலங்களில் இடையிலான எல்லைப் பிரச்சினையை தீர்க்க ஒரு கமிஷனை அமைக்க வேண்டும் என மத்திய அரசுக்கு உச்ச நீதிமன்றம் உத்தரவிட்டுள்ளது.

இதுபோன்ற எல்லைப் பிரச்சினைகளை தீர்ப்பதற்கு பரஸ்பர பேச்சுவார்த்தைதான் சரியான வழிமுறைகளாகும். விட்டுக்கொடுக்கும் மனநிலையில் இப்பேச்சுவார்த்தைகள் அமைய வேண்டும். விடவும் மாட்டேன், கொடுக்கவும் மாட்டேன் என்ற குறுகிய மனப்பான்மையுடன் மாநிலங்கள் செயல்படக் கூடாது. பேச்சுவார்த்தைகள் தோல்வியுற்றால் உச்ச நீதிமன்றத்தை அணுக வேண்டும்.

“கூட்டுறவு கூட்டாட்சி’ என்ற உயரிய கொள்கையை நமது அரசியலமைப்புச் சட்டம் வழங்குகிறது. தேசிய வலிமைக்கும் மாநிலங்களின் உரிமைகளுக்கும் அமைதிக்கும் இக் கொள்கை அவசியமானதாகும்.

(கட்டுரையாளர்: விரிவுரையாளர், அரசியல் அறிவியல் துறை, அரசு கலைக் கல்லூரி, கோவை).